Doğuyorum, haberim yok elbet. Sonra büyüyorum, yine fark edemeyerek. Bazı olaylar, kişiler etrafımda, benle alakalı ama benden çok uzakta alınan kararlara doğru yöneliyorum. Bilmiyorum, çocuğum. sanıyorum ki, başkaları hep benden bir adım önde. Öyle de öğretiliyorum. Öğreniyorum demek daha doğru, çünkü gelip kimse ben ne dersem yapacaksın demiyor. Zaman insana boyun eğmeyi yaşayarak öğretiyor ve sebebini hiç anlayamıyorsun. Sadece yapıyorsun.
Alışkanlıklar. toplumun daha çok ailenin kabul ettiğini kabul ederek, bilinçsizce yaşıyorsun. Evet bilinçsizce. insan ne zaman ki kendi hayatının kontrolünü başkasının elinden alır, işte o zaman bilinci yerinde demektir. Senin olanı sana vermek istemeyenler, daha bir çekiyorsa seni kendine- elindeki her ne ise- bil ki doğru yapmaktasın. Bilincini, yani kendini bulmak üzeresin.
Çocukların hayallerinin daha geniş, mümkün olamayacak şeyler olduğunu okumuştum bir yerlerde. Çocuklarla diyaloglarınız da anlarsınız bunu. Güler geçersiniz. O denli sık hayal kurarlar ki, bir çoğunu kendileri bile hatırlamazlar. "büyüyünce ne olacaksın" sorusunun cevabı değillerdir onlar. Büyümeden kendini görmek istediğin yerdir, Yaşamak istediğin.
imkansızlığın asık suratları hayal kurmamayı emreder. Hayaller insanı gerçekten uzaklaştırır ve görünmeyen dikenli tellerin dışına çıkmaman için yapar bunu. Hep hapis kal ve kendinin olma. Başkasının olma ama asla kendine ait olma. Zaten çoğu da bir süre sonra bırakır hayal kurmayı. Çünkü hayaller tehlikelidir ve kişi kendini mutsuzluğa ittiğini acı şekilde anlar. Tabi acı, hayalin gerçek olduğuna inanan kişide oluşur. Hangimiz inanmak istemedik ki?
Sonra hayaller git gide azalır. Yoo büyümek bu değil, yenilmektir bunun adı. Hayalinde canlandırdığın her ne varsa ulaşamamaktır. Hüsrandır. Hayal etmeyi bırakınca, nadiren gündelik hayallerle avunmaya başlar insan. Bir şey yapmasına da gerek kalmaz hem. Çünkü kendisini hayali hep oradadır. Beyninin içinde, ulaşamadığı bir yerde.
Hayal kurmayı bırakan insanlar, hayat tuhaf değil. sadece boktan bir senaryonun boktan oyuncularıyız. Ve replikleri hayallerimizle değiştiremiyoruz. Aynı oyunu aynı cümlelerle oynuyoruz, bir robot ezberiyle.
eğer çok fazla bir konu üstünde düşünürsen ve bir fikir bulmak istersen olası çıkabilecek metindir... efendim yoktur öyle herkesin aynı şekilde kaybetme , hapis olma durumu... zaten çocukluk hayallerinin ileride aynı hızda devam etmesi yeterince absürd değil midir? düşünsenize 20li yaşlarında birinin ben uçan evim olsun istiyorum dediğini... efendim eğer bu isteğin körelmesiyse hapis durumu hapis olmamıs daha faydalı...!
(bkz: fazla melankolik değil mi sanki?)
