Aileleri tarafından kısıtlanan kızlardır. Kötü yola düşeceklerinden falan değil. Evlerinde sürekli "ne yapıyorsun odanda, odanı topla, misafir geldi çay koy, o bardak niye orda, o niye öyle" zart zurt terörü yaşayan genç kadın bireylerdir. Eminim pek çok genç erkek de bu sorunu yaşıyordur öyle veya böyle, genellikle de babalarından. Evden uzaklaşmak değil de kafa dinlemek galiba istedikleri.
Edit: istismarcı baba, anne olmaktan haberi olmayan annelerin azımsanmayacak sayıda olduğu bir dünyadayız. Herkesin ailesini bir sanmayın.
şahsen zamanında üniversite sınavına çalışırken motivasyonum üniversite kazanıp gitmek değil babamdan uzaklaşabilmekti ki aynı evde dahi yaşamıyor olmamıza rağmen. bu raddeye gelmek mutlu mu ediyor zannediyorsunuz veya da o şekilde çıkmanın ne gibi kalıcı yara izleri bırakabileceğini tahmin edebiliyor musunuz?
Sanmıyorum
Bilmediğiniz hayatları yargılamayın.
Kendimizi gercçekleştirmek ve birey olmak için şart olan şeydir. Hele bizim gibi ortadogu toplumlarında. Kimsenin hayali çok sevdigi ailesinden uzaklasmak olamaz fakat farkettim ki ailemden uzaktayken kendimi daha iyi yansitabiliyorum, kendim olabiliyorum ve bundan çekinmiyorum. Aynı evin içinde yaşayıp bir başkası gibi davranmak gerçekten çok zor. Uzaktayken tabi ki çok özlüyorum ama eve gelince de bir an önce uzaklaşmak istiyorum.
