atilla atalay'in hüzünlü mizahinin en güzel örnegi harika kitap:
"gözümün önünden bir sürü bakis gecti.
en mavisinde takilip kaldim. benimkisi oydu heralde.
henüz kücüktüm, öyle bakan birileri daha bulunur sanmistim.
hesapta büyümüs halim kücüklügüme kizdi.
her tarafi kaybolsa, defterimin yalnizca o sayfasi kalsin istedim.görünmeyen otobüs gidemezdi benimkine, hayatin radari tarafindan asla görülemeyen, tarifesi belirsiz bir ucakta kendim icin bir koltuk düsledim.
ufaklik,hayatin kontrol kulesinden dogru tuhaf bir laf edip beni yere indirdi sonra.
"öyle ask kalmadi artik " dedi.
"belki de sebebim gecen ikibin yilin ardindan, yeryüzünde yasayan son asiktir.o da ölünce biter hepsi."
ufakligin hipotezi, metalik gri renkli milenyum geyiklerinden biri miydi, yoksa, hadisenin gercekten alacakaranlik bir boyutu mu vardi, o an icin bilemedim.."
atilla atalay' ın sersemleten kitabı..
son sayfaya gelinse bile bitmeyecektir, elde-çantada-komidinin üst çekmecesinde ilk 11 deki yerini sürekli koruyacaktır..
uğruna ölecek kadar sevdiğim, her yazdığını yüz bin kere okusam doymayacağım atilla atalay'ın en çarpıcı öyküsü..
öyle bir tebessüm hissi var ki bu öyküde, öyle bir burukluk var ki..
bütün bir öykü bitene dek, tebessüm ettiriyor insanı.. hüzün iliklerinize kadar işliyor..
çoğu arkadaşıma yalvararak okuttum bu öyküyü hepsi de hayran kaldı.. o kadar saf bir yazım, o kadar temiz bir üslup ve öylesine bir sızı hali hakim öyküye..
her cümlesi çerçeveletip asılacak cinsten..
