sobali bir evde buyudum dogal olarak kisin kardeslerimle salonda uyurduk. Tek odasi olan, hatta odasi olan arkadaslarima cok ozenirdim. modaya gore bot alan, her sene onlugu degisen, hergun harcligi olan... guzel bir cocukluktu eksikleri olsa da. buyuyunce kendi evim olacagini hayal ederdim, para kazanacaktim. Acikinca disarda pizza yiyecektim, neyi istersem alacaktim. Biraz daha buyudum. Hayallerim bitmedi daha da artti. Iyi ki de oyle olmus insani hayalleri ayakta tutuyor. Bahceli bir ev hayal ederdim agacinda hamak olan, sevdicegimle sallancaktim ben orda. Neden bilmem 5. Siniftan beri ayni hayali kurardim. Baktim olmuyor hayallerim vazgectim kurmaktan. Artik aklima birsey gelmiyor. Nasilsa olmayacak deyip beynim siliyor direk. O yuzden uyumak ta biraz zor gibi. Hele de bu aralar.
Velhasil esek kadar olduk is guc.. hayaller aleminden ciktik gibi. Insan artik anlasilmak istiyor. Biri tarafindan anlasilmak. Kiz, erkek, yas farketmez. Anlasilmak ya sadece birisi anlasin. Su dunyada hayalini kurdugum 2 agaca balta attiginiz yetmiyo gibi bir de sacma sapan alinganliklar. sanki yillardir kimsenin anlamamasi yetmez gibi bir de gereksiz insanlara aciklama yapiyorum. Yoruldum ya cekilin onumden. Rahat birakin beni bunaldim. Ben hayallerimden vazgectim siz kimsiniz ki. Ne zorluklarin icindeyim bilen biliyor yardim istemiyorum tas atmayin. Beni anlamadiniz bari yanlis da anlamayin. Defolun gidin. Hayallerimi kabusa cevirdiniz.
