ilk olarak şeker portakalı kitabı sayesinde tanıdığım, daha sonra benim de parmaklarımın sayısından daha fazla olan arkadaşlarımdır. Onları bazen oyunlarıma katardım, bazen işlerimi kontrolde görevlendirirdim. şimdi ise onları yazdıklarımı beğenmeleri için hayalimde saklıyorum.
ben hayalim. hayalimdeki ben kimsenin tanıdığı ben değil. sebebi bu olabilir dertlerimin. düşündüğüm ben düşlerimdeki sen. yanlış olan hayallerim, bense hayalim...
karanlığa bir gölge çizdim,gri tonlarda.olmayan bir şeyin gölgesi olmak hiç koymadı ona,var olmaya çalışmak çok yeterliydi onun için.
geceye renk kattı tüm griliğiyle.
konuştu benimle,dinledi beni.uzun uzun tartışmalara da girdik sonra,hem de hiç birbirimizi kırmadan.
farklı yollardan geçip,birbirimizin ayak izlerine basmışız yüzlerce kez.fark ettik.
kararlar verdik bu dünyadan kimlerin ayak izlerini sileceğimize.
gölgeyle olan oyunlarımız gecelerce sürdü ve bir gün gelmedi gölge.üç gece bekledim onu.
sonra vazgeçtim beklemekten,vazgeçmek için erken olduğunu bilerek.
beşinci gün kendime bir adam çizdim,sepya tonlarda,gölgeyle bir ilgisi olmasın diye.uzun zaman idare ettik birbirimizi,onunla devam etmeye çabaladıkça kendi içime dönüşüm başladı.sepyada gölgeyi aradığım için tat vermez oldu zamanla.
ve bir gün ansızın,hiç düşünmeden,kırılır mı diye irdelemeden, tinerle temizledim hayatımdan sepyayı,tam anlamıyla yok olana kadar.
ellerimde sarı izler bıraktı ama artık var olmaması ve benim onun katili olduğunu bilmem, ihanet duygumu bastırmama yetti.
