subay olma gibi bir hayalim vardı.
düzenli disiplinli bir hayat hayal ederdim. şimdimi
aklına gelebilecek her türlü şeyi meslek icabı yapmam gerektiği psikolojisine sahip mesleği yapıyorum. tasarımcı oldum.
nasıl olduğunu halen bilmiyorum.
uzun yol şoförü olup hep gitmek isterdim yaşadığım yerden (gülmeyin la herkeşin hayali kendine) gittik kuyumcu olduk(imalat), şu an çizim yapıyorum amk.
Versusun ilk kısmı kendimi bildim bileli çok değişti dostlar. Bilgisayar oyunları yapmak istiyordum hep. Ciddi şekilde müziğe yeteneğim var ama bunu meslek olarak görmedim hiç. Hayatımı bundan kazanırım diye düşünmedim ama denemişliğim var.
Oyun diyordum ama bilgisayar programcısı da olmak istemedim. Asosyal geldi bana. En son kalbimi küt küt attıran ideal akademisyenlikti. Onu da denedim olmadı, sınava giren daha itaatkar bir tipi aldılar. Ben o kadar itaatkar değilim oysaki.
Ben insanların içinde barınacağı bir yapıyı tasarlayacak kişiyim. Mimar değil ama, bu yapı kavramsal olarak varlığı olan bir yapı. Ama özel sektör deneyimimin herhangi bir noktasında bana bu erki kimse vermedi. Operatör oldum hep çünkü bir işin en iyi nasıl yapılacağına herkesten çok Kafa yorduğum için, özellikle bilgisayar özürlü yöneticiler için iyi el kol oldum. Yönettiğim ekipler oldu ama istediğin ekibi kuramadığın yöneticilik görevleri yarım kalıyor. istediğini yine yapamıyorsun, öküz gibi tiplerle çalışırsan azıcık farklı bir işi oturup kendin yapıyorsun.
Neyse sonuçta hala yapması zahmetli gelen binlerce ıncık cıncık işi yaparken, esas istediğim projeleri yapacak imkanı olan ama boktan ayrıntılardan zaman bulamadığım bir iş yapıyorum. işe alım yapıyorum ve insan kaynakları departmanında çalışıyorum. matrisyel yapı. Ne demek, herkes birbirinin işini yapabilir ve bilir demek. Pratikte olan ne, herkes işine gelen kadarını bilir, fazla bilen acı çeker, az sorumluluk alan az fırça yer. Becerebiliyorsan üstüne sınırsız iş almak serbest ama teşekkür ödül yok.
Sonuçta yaşadığımız bir döngü. Evet insan istemediği bir şey olmuyor ama kendinden de kaçamıyor. Öğrencilik yıllarında aptal bulduğunuz insanlarla iş hayatında da bir arada, yine onlara bağlısınız. Hayalinizdeki işe yakın bir yerde konuşlanabilirsiniz, imkanlar asla istediğiniz gibi olmaz. Ne yapacaksınız, mücadele mi edeceksiniz yoksa şansınızı başka bir yerde mi deneyeceksiniz? Aynı toplumun insanları ile farklı yönetilen, farklı amaçları olan bir yerdesiniz ama siz aynı siz.
Evet, içimi döktüm aslında ama süreci analiz ederek bazı tespitler de yaptım. işim bu ne yapayım.
Psikolog olmayı çok isterdim bu konuda halen daha özel bir yeteneğim olduğuna inanıyorum. gelgelelim ki bugün hiçbir şeyi umursamayan, hayattan bıkmış, her şeyden umudunu kesmiş ve boşvermiş bir bireyim hiçbir şeyde olamadım olmak da istemiyorum.
Ne anlatıyorsun sen diyeceklere özetle şunu demek istiyorum:
"psikolog olmak isterken bir psikologtan yardım isteyecek hale düştüm."
