nermin 14 yaşında evlendirilmişti. tüm gençlik yılları beraber oturduğu kayınların ve 2 çocuğunun işlerini yapmakla geçiyordu. bulaşık, çamaşır, yemek gibi işleri aksatmadan yapar, kimseye hayır demezdi. öyle alıştırmıştı ki bu duruma, insanlar onun bu muhlisliğini kullanırlardı.
- nermin sen çok güzel yaprak sarıyosun.
+ ayyy.. hemen sararım ben size.
- yenge senin çaylı kekin gibi yok vallaha.
+ yaparım hemencik ben sana.
- nermin abla bizim ev taşıncak yardıma gelirsin sen. gelirsin gelir...
yıllar insanların nazını çekmekle geçmişti. yorgun ayaklar ve kayıp bir hayattan başka bir şey yoktu elinde.
birgün dikiş konusundaki becerisine güvenerek kocasına bir dükkan açmak istediğini söyledi.
- otur evinde neyine senin çalışmak!
cevabını alınca öyle kuvvetli bir;
+ hayırrrrr...
dedi ki kocası karşı duramadı. artık kendi parasını kazanıyordu. ve çevresindeki diyaloglar değişmişti.
- anne okul eteğimi ütülesene.
+ ütüleyemem, yorgunum. kendin ütüle.
- nermin kız, bizim düğün yemeğine yardım etsen haftasonu?
+ olmaz. kızkardeşimle kapadokya turuna gidicez.
- hatun yatağa gelsene.
+ gelemem gecenin sessizliğini dinliyorum.
