dayım ve arkadaşlarıyla yaşadığımız şehirde yeni açılmış, yarı olimpik bir havuza gittik. ilk başlarda çok eğlendik, yüzme yarışları yaptık. dayımın tabiriyle güzelce çimdik.
sonra bir düdük duyduk, havuzdan çıkma zamanı gelmişti. havlularımıza sarıldık, dışarı çıkmak için yeltenmişken, dayım şöyle bir geri döndü, gülümsedi, suya baktı:
bir kere daha atlayım mı lan dedi.
hepimiz olacakları sanki tahmin edebiliyormuş gibi, gel dedik dayıma. boşver atlama dedik, ama dinletemedik.
bir kere lan dedi, bir kerecik daha atlayayım.
dayım havuza doğru balıklama atlamak için koşarken ayağı kaydı. yere sert bir şekilde çarptı.
dayım o günden beri felç.
bu olaydan 117 gün sonra dayımın düğünü olmadı. uğruna gerekirse ölürüm dediği nişanlısı terk etti. sakarya karasu'dan bir çocukla evlendi.
bazen düşünüyorum da, dayımın o son cümlesi geliyor aklıma,
