Hepimiz yoruluyoruz her gün, her an. Hep bir şey olmaya çalışırken. Ama artık bir şey olmaya çalışmak yerine insan dönüp bir kendine bakmalı ama bu defa gerçekten ve çok derinlere bakmalı.
Zengin olmaya çalışmamalı, bu dünyadaki her şeyin kendi için olduğunu görüp,zaten zengin olduğunu bilmeli.
Güzel olmaya çalışmamalı,doğadaki her eşsiz ve mükemmel canlı gibi zaten güzel olduğunu bilmeli.
Değerli olmaya çalışmamalı, dokunduğu her şeyde fark yarattığını görüp, zaten ne kadar değerli olduğunu bilmeli.
Sevilmeye çalışmamalı, zaten tamamen sevgiden oluştuğunu bilmeli.
Güçlü olmaya çalışmamalı, yeneceği kimse olmadığı için, güce ihtiyacı olmadığını bilmeli.
Güvende olmaya çalışmamalı, dünya onun yuvası, orada güvende olduğunu bilmeli.
insan hep bir şey olmaya çalışır kendini unuttuğu için. Artık bir şey olmak yerine sadece kendini hatırlamalı!
"Bazen kadınlar,"doğum sancıları unutulmaz" der. Fakat hatırladığınız sancının kendisi değil, kötü ağrılarınızın olduğudur. Gerçek anımsama bir an, bir şimşek hızıyla da olsa yaşadıklarınızın tekrar içinde olmaktır. Acıyı acıyla, aşkı aşkla, iyi taraflarınızı iyilikle anımsarsınız."
gerceklestirmek icin once unutmayi, aklindan cikarmayi gerektiren eylem. onu sadece bir defa hatirladim, hatirlayis o hatirlayis bir daha da unutamadim.
tam unuttum dersin
görmezden gelirsin anıları
unuttum diye kendini avutursun bazen
ve sonra öyle bir an gelir ki
tek bir an herşeyi yeniden hatırlarsın
herşeyi yeniden yaşarsın hayalinde
ve üzülürsün kaybettiklerine, geride bıraktıklarına
yapmak isteyip yapamadıklarına
dahası yaşayamadıklarına
bazen kendine kızar kendini suçlarsın
kurduğun cümleleri keşkelere boğarsın
ve yine
gururun galip gelir söylediklerine
yaptığım hiçbir şeyden pişman değilim dersin o an
haklı olduğuna inandırmaya çalışırsın kendini
ama söz geçiremezsin kalbine
dilin ne derse desin gerçeği yok edemezsin
gerçek ölümsüzdür arkadaş
ne kadar hesaplaşsan da kendi içinde
ne kadar hatırlasan da, unutamasanda
unuttum dersin dilinin ucuyla.
eline bir resim aldığında yüzünde oluşan gülümsemedir. ve aslında tüm mutlu anların fotoğrafları ne yapsanızda ancak acı verir, tatlı gülümseme de silinir gider. o karmaşık koskocam arşivin içinde gezinmeye başlar, zihninizde herşeyi tarih sırasına koymaya çalışırsınız. anılar arasında dolaşırken biri size bir an' ına git ve hep orda kal dese; ben sadece birini seçerdim.
o zaman çok iyi biliyordum. şimdi çok iyi anlıyorum. o an hissettiğim duygu, bu gün yüzüme yerleşmiş.
şimdi karşımda ay ışığında yansıyan bir şehir, günlerden alacakaranlık, zihnimde çarpışan onlarca kelime, kendimi gerçeğin içinde sanarken aslında yaşadığım hayal, anılarım yalanmış. evet hatırlamak bu ve hiç güzel değilmiş.
edit: -Sevgili yazar bunun bir forum sitesi değil sözlük olduğunu hatırlatırım.
büyük sözcük. bir insan hatırlanır, bir anı hatırlanır, bir şehir hatırlanır... bazen sevinç, bazen hüzün, bazen özlem, bazen de nefretle. yaş ilerledikçe daha da iyi yapılırmış.
zihne imgelerle değil kokularla birdenbire gelir, keder de hissedilebilir o an neşe de ve bir an sonra birdenbire gider. ne hatırlamıştım? hayır, asıl soru; ne hissetmiştim o an?
