keşke kafayı kullanıp ekmeği isteseydiniz belki bir ekmek fazladan alabilirdiniz. işte çok zeki olmak değil zekayı yerinde ve zamanında kullanmak çok önemli.
ben fazla ekmek kalısa ıslatıp martılara atıyorum.kimse de yemiyor.
yarım bırakana da ekmek vermiyorum.
üzerine sigara külü döküyorlar.
sözlüğe ilk geldiğimde 00.00 oldu.başlıklar kayboldu.ulan tam üye olduk sözlük kapandı demiştim.
kimse entry de girmedi demek ki.
öylece boş ekrana baktım.
Gidilen mağazada etiketleri okuyup almaktan vazgeçerken elin arapça konuşan dürzüsünün fiyatına bakmadan lapır lupur sepetine giyim eşyası doldurduğu anılardır. Eski Türkiye; Allah belanı vere emi!
Bir yaz mevsiminde giyecek giysi bulamadığım için kışlık eşofmanımın astarını kesip, çıkartıp onu öyle giymiştim. Şimdi düşünüyorum da halalarım çok zengin benim. Biri bile bir elbise vs. Almıyor ya da destek olmuyordu. insan yeğenini kıskanır mı? halalarımdan yalnızca kıskançlık, fesatlık gördüm.
ilkokuldayken arkadaşımla tepede bayırda efes şişesi arardık bulunca altın bulmuş gibi sevinirdik çünkü tekel tanesine 15 kuruş verirdi. üç şişe bulduk mu 40 kuruşluk haylayf parası çıkmış olurdu onu da bölüşürdük. okul bahçesinde top oynadıktan sonra 25 kuruşu olanlar gidip yandaki bakkaldan oğuz gold kola-gazoz alırdı.25 kuruşu olmayanlar ise aga bi fırt versene derdi ama hangi birine verecen tabii sana az bir şey kalırdı. bazı ibneler vermeyebiliyordu biz yine iyi yürekli çocuğuz. suyumuz bedavaydı maçtan sonra direkt camiiye şadırvana koşardık. bimde bazen tanıtım amaçlı yeni çıkan ürünler bedava verilirdi o zamanlar osmanoğulları tatlısının yeni geldiği zamanlar olabilir bir anda tüm mahalleye haber yayılmıştı aga koşun bimde bedava tatlı var diye hücum etmiştik isteyen kazandibi isteyen profiterol almıştı bi güzel yemiştik o mutluluk tarif edilemez. hiçbirimizin cebinde o tatlıyı alacak para yoktu inanın. son olarak fakirliğin en dibini anlatan olaya gelelim. bir sitenin bahçesinden geçerdik değişik bir bitki vardı iyice gariban çocuklar koparıp bitkinin sapını emiyordu şaşırmıştım görünce ama bir sapta ben denedim gerçekten ekşi ekşi limon gibi ilginç bir şeydi. ordan her geçişimizde bir dal alırdık. hey gidi günler. şimdiyse gidip bimi boşaltabilecek paraya sahibim çok şükür ama 1 tane bile tatlı yiyesim gelmiyor. önemli olan bir şeyleri canın çekerken elde edebilmekmiş onu anladım.
ilkbahar ayında Ankara şehir Hastanesi'nde ameliyat işlemleri için Büyükşehir Belediyesi'in yanımda kardeşimle kaldık. üstümüzdeki elbiseler eski püslü.
yanımızda giyeceğimiz yok. alacak para da yok. ilçe belediyesi ve kaymakamlığa gitmiştik giyecek yardımından yararlanmak için. korona yüzünden giyecek yardımları durdurulmuş olup elimiz boş dönmüştük.
Zaman zaman geçirdiğim hastalığı yazarım kısaca bazı başlıklarda. O süreç o kadar zordu ki! Kendimi hep buna dayanırsam çok güzel bir şey ile mükafatlandirılacağım diye telkin ettim o dönem. Sahiden de öyle oldu.
Milim kıpırdasam korkunç, dayanılamayacak sancılar saplanıyordu tüm bedenime. Hasta olarak uyandığım ilk sabah metrobüsle hastaneye gittim ki metrobüste oturduğum yerde korkunç acılar çektim yalnızca . Bir devlet hastanesinin acilinde 2 saat sıra bekleyip öyle muayene oldum. Yatış yapılmadı. Teşhis konulamadı.
Bir kaç gün sonra para buldular özel hastaneye götürdüler beni. Yalnızca 3 saat kaldım. Serum verdiler ya öyle bir rahatladım ki ilk kez tüm ağrılardan arınmıştım günler sonra. Ancak onlar da teşhis koyamayınca çıkışımı yaptılar.
Bir kac gün sonra eczanede o özel hastanede 3 gün yatmış göründüğümü öğrendim. Eczacının söylediğine göre devlet gecelik ödeme yapıyormuş hasta için o yüzden öyle şeyler yapıyorlarmış bazı özel hastaneler o dönem. Şimdi nasıl bilmem ama çok zoruma gitmişti. Ben orada 3 gün yatabilsem en azından 3 gün acı çekmemiş olacaktım çünkü. Allah biliyor ya çok acı çektim ama "of" bile demedim. Böyle öğrenmiştim.
Aylar sonra günden güne de iyileştim bir kaç degisik tedavi ile işte antibiyotik, d vitamini , göz anjiosu, lomper ponksiyon, diazomid tedavisi gibi ... çok ağır ilaçlar kullandım o süreçte. Direndim sonuna kadar. Diazomid kullanmak zorunda kaldigım için çocuk yapmak bile yasaklandı 1 yıl ki en çok çocuk istediğim dönemdi.
Bir taksi paramız bile yoktu anlayacağınız. Eşime müdür küfür etmişti iş yerinden sabah beni hastaneye götürmek için izin istedi diye. O da ona küfredip işinden olmuştu. Neyse, geldi geçti be! Allah ne kadar hasta varsa şifasını versin inşallah. Demek istediğim şu ki sağlık olsun! Başka her şeyin çözümü bulunuyor.
kız arkadaşımla gittiğimiz restoranın çıkışında hesaba param yetmemişti. karttan çekelim dedim bakiye de yetersiz çıktı. sonra bir garson tam koluma girip beni mutfağa bulaşık yıkamak üzere çekiştirmeye başlayacağı sırada kırmızı pelerini ile kahramanım kız arkadaşım destek oldu da hesabı ödeyebildim. şimdi de içerde çocuğumuzu uyutuyor iki gözümün çiçeği. şaka şaka yok öyle bir şey, olaydan iki ay sonra ayrıldık. son.
lise arkadaşlarımla buluştum ayın son günü. hepsi çok zengin beyler ile evli. efendime söyliyeyim atakumun gözde mekanlarında buluştuk.. cebimde var 50 tl feriha gibi tokum ben çay iccem dedim.
Bütün aile toplanıp mevzu geçmişe geldiğinde annemin hep anlattığı bir anısı var her duyduğumda ciğerimi deler.
Ordudan istanbula yeni göç etmişler.
Güç bela bi gecekondu yapabilmiş babam aylar sonra.
Yapmasına yapmış ama kapısı yok, muşamba ile soğugu kessin diye örtmüşler yukarıdan aşağı işte.
Ben seni ne hallarla büyüttüm oğlum gece mutfak tereğinde fareler gezerdi, örtüye sarar sarmalar kucağımda uyuturdum, sabaha kadar uyku uyumazdım fareler gelir de seni yerse diye.
Her anlattığında gözlerimden yaşlar dökülür. Garibanlığı öyle bir yaşamışlarki.
Anlatmaya kelimeler yetmez.
Garibanlık anım yok. Hiç bir tane bile. Halbuki annem memurdu tek maaşla geçindik. Büyüyene kadar kendimizi zengin sanıyodum. Her şeyim her zaman fazla fazla vardı en iyisinden. Meğerse yememiş yedirmiş, giymemiş giydirmiş alyansını satıp dershaneye gönderdiği günler olmuş. Canım anam. Ne yapsam hakkını ödeyemem.
Geçen sene lise 1 deyim, o gün de servisi kaçırmışım, taksiyle gidecek harçlığım yoktu otobüse binmek zorunda kaldım, çok korkutucu bi gündü benim için. ufacık otobüste tıklım tıklım insanlar arasında, direklere tutunarak, hiç bitmeyecekmiş gibi bi 25 dakika geçirmiştim. O gün bugündür yanımda hep taksi parası gezdiririm.
