Annemin cocukken bana aldigi radyoyu hala sakliyorum, hayatta atmam.
Yine annemin ve yine cocukken benim icin cizip altina canim kizima diye imza attigi bir resim, asla atmam, kaybetmem.
Bir kolye, ucunda pembe elbiseli bir balerin var. Yine annem almisti cocukken. Kapkara oldu, kullanilmaz halde, kac kere koptu. Ama atamam.
Babamin bana cok kucukken aldigi esmer tenli barbie'nin (ismi kayla'ydi) dolgu topuk turkuaz terligi ile yine babamin aldigi buz pateni yapan barbie'nin buz pateni kiyafeti.
Kardesim yazmayi yeni ogrendigi zamanlarda benden ozur dilemek icin bir mektup yazmisti. Cok kavga etmistik cunku. Ozur dilerim ama cok kizginim yazmis. Yerim.
Birkac sene once de kardesim dogumgunumde insanlara bana mektup yazdirmis. Hepsi icin kendi elleriyle zarf yapmis farkli farkli renklerde. Hepsine kurdeleler takmis. Onlari asla atamam.
Onceden birbirimizin hatira defterine, anket defterine yazardik. O kadar enteresan seyler, kisiler var ki icinde. isvecten hic hatirlamadigim arkadaslarimin mesela her seyi yaziyor orada. Ben o defterleri atacagima kendimi atarim cope.
Hala isvecte olan cok yakin bir arkadasimla paylastigimiz yasli teyze bilezikleri. Hicbir zaman takilmayacak ama hicbir zaman da atilamayacak.
En yakin arkadasimin verdigi hicbir seyi atmam. Sac teli dusse yeri, onu dahi atmam.
Sevgilimin verdigi, aldigi, anisi olan hicbir seyi atmam. Kaybetmem. Aglarim.
Boyle kucuk ve sacma seylerdir. Ama hepsi de cok degerli.
Orhan pamuğun masumiyet müzesindeki gibidir. O abartmış bilmem kaç tane izmarit , toka her ne varsa biriktirip müzede sergilemiştir. Aslında aşkın en yoğun olduğu zamanlar mutlaka akıldan geçer o kişiye ait birşeyleri saklamak. Zamani taşımak gibidir. Her bakıldığında o anı tekrar yaşatır. Bende bir çift eldiven kaldı eski günlerden.
