bayılıyorum her zaman haklı olan tiplere. hatasızlar, günahsızlar. özür dileme özürlü insanlardır.
bu tarz insanların ortak özellikleri gördüğüm kadarıyla ,küçük yaşlarda daimi ezilmeleri. aile sevgisinin azlığı gibi temel şeyler.
karakteri tam oturmuyor bu arkadaşların. sonraları insanlarla diyalog kurunca bi düzelir gibi oluyorlar sonra bakıyorsun yine aynı. kendini alfa olarak görüyor çoğu. araştırmadım ama illa ki bu hastalığın bir ismi vardır.
Hatayı başkasında aramadım da ne oldu? G*tüne koyduklarım yüzünden kendimi sürekli cezalandırır, sürekli hesaba çeker oldum. Psikolojim bozuldu, neşemi kaybettim.
karşı tarafı sürekli suçlayanlara bakıyorum; milletin keyfi yerinde, yaşıyorlar bu hayatı.
Haksızdır.
Asla hayatımdaki hataları başkalarında aramadım. Suçlu her zaman benim.
Mesela biri üzdü mü beni? Buna olanak sağlayan elbette benim. Biri üstümde hakimiyet kurmak mı istedi? Bunu ona düşkündürten benim hal ve tavırlarımdır. Ezmek mi istediler? Tabii ki kendimi ezdirecek kadar pasif davranmışımdır. Hakkımı mı yediler? Sesim yeterince gür çıkmamıştır.
Tercihlerim kötü sonuçlar mı doğurdu? Öyleyse seçimlerim yanlış. Olmak istediğim yerde değil miyim? Yeterince azimli davranamamışım.
Suçu, hatayı ona buna atıp kendimi temize çıkarmayı o kadar çok isterdim ki.
