tahammül sınırlarını zorlayan insandır. yaptıklarının yanlış olduğunu fark etmiş bile olsa bunun sorumluluğunu alamadığından sürekli üste çıkmaya çalışır. bu onun acizliğinin göstergesidir bir taraftan da.
insan olamamış şahsiyettir. üstelik çok da bencil olurlar. laftan ve iyilikten anlamazlar. ve asla paylaşımcı olmaz o tip insanlar. uzak durmak gerekir sinir sistemlerin bozulmaması için.
arthur schopenhauer şöyle der; yanlış bir görüşü geri almak onu savunmaktan daha çok kişilik gerektirir.
bazen ciddi ciddi düşünüyorum acaba bende öyle biri miyim? birileriyle konuşurken hatalarımı savunmamayı bir güçsüzlük olarak görüyor muyum? çünkü öğrenmenin/büyümenin önündeki -belki de- en büyük engeldir hatayı kabul etmemek. korkularımın başında gelir. ancak yine de cevabını verirken, kendime karşı ne kadar dürüst oluyorum, kendimi ne derece kayırıyorum bilemiyorum. bildiğim bir şey varsa o da hatamı savunarak kişiliğimi kaybetmek istememek.
kabul etmemekle birlikte bir de (bkz: sensin o) tarzında bir havaya giriyorsa akıl yaşı daha 12,5 olmamış insandır.
Çakacaksın ağzının ortasına susacak mınakodumun.
