insanın hata yapmasının normal olduğu gerçeğini ifade eden durum.
geçenlerde yatağa uzanmışım, uyumaya çalışıyordum. birden bire, tek düzen muhasebe sistemim çalışmaya başladı. neden insandık da melek değildik? neden hata yapıyorduk? neden allah hata yapan insanları yaratmıştı?
sürekli hata yapıyordum ve yaptığım bu hatalar sürekli kendimi sorgulamama neden oluyordu. sürekli kendime kızıp duruyordum. ''yani bir kere de hata yapmasan, şu işi düzgün yapsan olmaz'' diyordum. hatta aşağılık kompleksine bile kapılmaya başladığım oluyordu.
derken düşünmenin derinliklerinde seyahat etmeye başladım. sığ sulardan derin sulara kulaç atmaya başladım. görünen şeylerin arkasındakileri sorgulamaya başladım.
insandık ve melek değildik. artık yapacak birşey yoktu. insan olarak yaratılmış isek, insan gibi yaşamaya devam edecektik. ancak insan olduğumuz için, hata yapmama lüksümüz de yoktu. zira yüce yaratıcı bizi böyle yaratmıştı. zaten hiç hata yapmasa idik onun rahman ve rahim sıfatları olur muydu? hata yapıyorduk, çünki bir nefse sahiptik ve bundan kurtuluşumuz da yoktu.
tek yapmamız gereken hatalarımızdan ders almaktı. ancak ne kadar hata yapmamaya dikkat etsek de yine de hata yapacağımız aşikardı. o halde neydi bu bendeki sıkıntı?
hata yapmanın insani bir özellik olduğunu unutmuş, kendime kızıyordum. oysa ki ben hatalarımı çoğunlukla kast ile yapmıyordum. cahillik diyin başka bişey diyin ama yaptığım hatalar, benim daha iyi bir insan olmam için, yüce allah ın bir imtihan vesilesi idi; eğer ki o hatalardan ders çıkarabiliyor isem.
