annemin tek bir tane elbisesi olması ve uzunca bir süre 5 belki 6 yıl her bayramda aynı şeyi giymesi. derinden yaralar beni çocukluğumun hüzünlü anılarındandır.
büyük bir özveri ile biriktirdiğim anamın ak sütü gibi helal paracıklarımla aldığım ciltli ilahi komedya mı üç kuruş paraya ikinci el kitapçıya okuttuğum güne dair anılarımdır.
allahtan ezber etmişliğim vardı da bir nebze avunabildim ama kitaplığımın baş köşesine layık gördüğüm bu nadide kitabı aç karnımı, nikotinsiz beynimi, dumansız ciğerlerimi doyurmak için satmak evlat acısı gibi koymuştur bana.,
dante dante olalı, böyle barbarlık görmemiştir sanırım.
benim ikinci el kitapçıya ilahi komedya ile girişimi görse idi cehennemin yedi kat dibinde yerim hazırdı sanırım.
(bkz: öğrenci evinden anılar)
(bkz: bir öğrencinin hatıra defteri)
öğrenci zamanlarda bayramda eve gidecek bilet parası bulamamakla beraber çanakkale'de kalınması. baba işten çıktığı için para isteme yüzü de düşer insandan. koca bir bayram aileden uzak yarım paket sigarayla geçer. yemek mi salça ve ekmek dibine kadar hemde.
şuan olayı tam hatırlamıyorum ama cepte para olmadığından herkes öküz gibi bir şeyler yiyip karnını doyururken ben aç kalmıştım sözlük, işte bu yüzden yemek yemenin ve paranın kıymetini ben bilirim.
tanım: geçmişinizden hatırlan bir hüzün selidir. hatırlar içiniz burulur ama bak sonra şöyle oldu dersiniz...
annem babam boşanalı epey olmuş, okul harçlığı çıkarabilmek için bursada bir hatanede geceleri temizlik personeli olarak çalışıyor gündüz okula gidiyorum. o gün ayın 30 u bir iki gün sonra paramı verecekler cebimde 2 otobüs biletim vardı. akşam hastaneden çavuşumuz bana doktorum sınavın varmış sen git izinlisin diye selam çaktı. bindim otobüse eve geldim. bir şeyler yedim 2 saat yattım sonra derse koyuldum sabah kadar. saat 6 da ütülü pantolon isteyen hocanın hatrına patolonu ütülerken cebimin delindiğini ve son biletimin de düştüğünü farkettim. neyse yola çıktım. izmir yolunda otostop bekleyerek vakit harcadım...ataevler kampüs arasını hem yürüdüm hem nedendir bilinmez ağladım... o günden kalma alışkanlıktır paranın kıymetini de yokluğunu da çok iyi bilirim. okul harcımı 3 yıl boyunca ödeyen bursa kaymakamlığı vakfını ise unutamam. okulu bırakma kararı almıştım eğer parayı ödeyemesem. şimdi ödeme zamanı. ve emin olun bundan insan zevk alıyor o ayrı....
edit:yazım hatası
O züğürtlüğün, parasızlığın, fakirliğin en dibini gördük ailecek. Şuan pek iyi değiliz ama o en diplerden kurtulduk şükür. Detaya gerek yok. Siz hiç on üç yaşında başınıza silah dayadınızmı? Siz hiç babam bugün intihara kalkışmaz inşallah diyerek akşama kadar babanızı aradınızmı? Bugünlerimize çok şükür.
