okul yılarındayken, hastalandıgımda kendimi içinde buldugum durum, ya da her zaman yaptıgım ama o yılarda farkettiğim durum. çok kızıyordum kendime -ulan koca adam oldun hala anneeeaaa dye zırlıyosun derdim. hala öyleyim. taaa ki 10 gün önce ameliyat olan 75 yasındaki aile büyügümüzü "annaaaaa" diye sayıklarken görene kadar.... olm bin yasında da olsan yapıyomussun bunu. ne sevgili, ne eş, ne kardeş, ne baba, tek gerçek ana....
sanırım öğrenciliğini şehir dışında geçiren yahut öyle ya da böyle yalnız yaşamak durumunda olan insanlar için bin kat daha zor olan durumdur. yıllardır anneciğimsiz kendi başımın çaresine bakmaya çalışsam da hastayken daha bir nazlı oluyor insan, el kol kalkmaz, fer kalmamış olunca en çok anneye ihtiyaç duyuluyor. alışamadım bu duruma alışamayacağım da. annelerin kıymetini bilmek için aslında bir vesile belki de.
Eşek kadar oldum hala bugün yaptığım hededir. Kalkıp ıhlamuru kendim yapınca iyileştirmeyecek sanki. Ama onun elinden bi başka ,şifalı Tanrıçam o benim.
bi de tek isen çok zor yahu. hastasın, sıcak çayı çorbayı geçtim üstünü örten o güzel insan yok yanında. gerçi canım annem var olsun, canı sağolsun, hayatımda olsun da varsın uzakta olsun.
eşşeek kadar olsanızda, dilinizden düşmez, Hastayken garip bir rahatlama tekniğidir.
Anneeaağğ diyerek inleyince, evren kıyamayıp şifa mı veriyor nedir ama iyi geliyor sanki.
Geçenlerde minnoş komşum Behice teyze halıya takılıp düşüvermiş garibim, yaklaşık 80 yaşında.
Geçmiş olsuna gittim de, 80 yaşındaki insan bile " anneeemm" diye inliyordu. Dedim demek bin yaşına gelsek de bu değişmeyecek.
Anne her daim anne... Hep dilimizde...
