acil kapısından dördüncü viteste girdi tekerlekli sedye üzerinde içeriye. sarhoş bir sürücünün şehir içi hız sınırını ikiye katlayarak aldığı zevki alıyor muydu acaba sedyeyi iten hastabakıcılar! yine de hastabakıcıların dikkatleri üzerlerine çekme çabasına rağmen odak noktası hala kendisiydi. kopan ve nasıl koptuğu henüz anlaşılamayan, nereye koptuğu bilinmeyen kolu kanlar içindeydi. çığlıkları bir çay bahçesinde çalınan pop şarkıları kadar anlamsız ve ürkütücüydü. şoka girmesi gerekmez miydi halbuki? bedeninin acıyı daha fazla hissetmemesi için bekleme moduna geçmesi gerekmez miydi? ''açılınn!'' diye bağırdı bir tanesi koşuşturanlardan. ''doktooor!'' diye bağırdı bir diğeri. herkesin beklediği an geldi ve...
neyse... sıkıldım bak yine...
zoraki tanım: gitmek zorunda kalışlarım dışında uğramaktan kaçındığım, önünden bile geçmediğim mekanlardır kendileri. içindeki tek güzel varlıktır hemşireler...
