geçen perşembe gördüğüm ihtiyar ve bir hayli çenesi düşük kimsedir. galiba onu hastaneye getiren oğlu da sırf bu yüzden getirmiş olsa gerek. iki dudağının arasına dikiş attırıp ses tellerini aldıracak tarzdan topluma faydalı babaya saygısız evlat. neyse efendim tamam diyoruz saygıysa saygı hoşgörüyse hoşgörü lakin bu aşırı derecedeki konuşma hevesi nedir yaşlılarda anlayamadım gitti. hayır elbette istinaları var ama böyle de olmaz ki canım. hastanede herkesin türlü türlü derdi var. bir sende yok ki hacı dede, gürültüyü götüren var götüremeyen var. en az 10-15 dk. hiç susmamak ne? ben kalktıktan sonra da allah(c.c.) var susmamıştır. yav bir kitap okuyamadım. dıştan bakınca ve kulaklarınızda pamuk olunca hafif nur yüzlümsü namazında niyazında aklı fikri başında görmüş geçirmiş diye tarif edeceğimiz bu insan tıkaçları çıkarınca bambaşka bir boyuta geçiyor. yaşlanmış aklı ermemiş dedirtiyor. tekrar söylüyorum yaşlılara elbette saygımız var kalkıp onları azarlamıyoruz ama biraz düşünmezler mi ki ne? gerektiği kadar konuşan bir dede bari edeneyim kendime!
bu arada son olarak şu geliyor aklıma galiba gençliğinde konuşmasına fırsat verilmemiş bu yüzden acısını çıkartıyor da olabilir.
işte bu yüzden tuvaletler en özgür alanlarımızdır. orada düşünmek için, kafa dinlemek için rahat bir ortam vardır. yürüyüş yapmak isteseniz, ya ateş ister birileri, ya da adres sorar. bir şeyler anlatıp rahatlamak istersiniz ama sözünüzü yarıda kesip seninki de bir şey mi? diye söz başlar ve tüm şeceresini öğrenirsiniz. hastaneye gidip arızalarınızı öğrenmek istersiniz, ancak bir dert anlatmaya başlarlar ki arızalarınız artar.
o yüzden tuvaletlerimizi konforlu yapalım. zaten aklımız da biliyorsunuz ki ya kaçarken ya da ...
ebedi susuşa yakın olduklarını hissettiklerinden sanırım eteklerindeki bütün kelimeleri dökme telaşında olan dede ve ninelerden biridir. konuşmak hayata tutunma biçimi yaşlılar için daha fazlasını yapmaya enerjileri yok çünkü artık.
