küçükken annem çok ciddi bir rahatsızlık geçirmişti. babam ablamla elmizden tutar cerrahpaşa'ya annemi ziyarete götürürdü. annem bahçeye iner bize sarılırdı, öper, koklardı. o bahçe bana cennet olurdu.
şu an yine hastane bahçesindeyim. yine bekleyenim. hastanenin o boğucu, o dert dolu havasına inat bahçe yine cennet gibi.
Hastane bahçesinde geçen bir olay. Yer onkoloji hastanesi. Parkta yaşlı bir amca yanında eşi. Karşısında ise kardeşi veya çocukları olduğunu tahmin ettiğim kişiler.
Amca diyor ki beni artık köyüme götürün. Öleceksem orada öleyim. Ağrılarım geçmiyor. Ben artık ümidimi kestim. Bırakın beni.
Karşısındakiler ise öyle deme bak mücadele ediyoruz, umudunu kaybetme.
Kim bilir kaç gece sabahı olmayan gün yaşayan kişilerin konakladığı yerdir hastane bahçeleri.
Sabır ve iyi dileklerimizin olduğu yerdir.
( yaşayan bilir) *
