umay umaydan dinlendiği zamanlarda ''aman başka söylerse içine eder... sakın!''denilerek kapıların kapatıldığı ancak sonradan emre aydınan dinlenildiğinde bambaşka hisler verebilme gücüne sahip olduğu görülen parça.
söyleyeni değil söyleneni acıtan bir şarkıdır. o misafirim bu şehirde der, sen kalsın istersin. o benim için sakın değişme der, sen değişmek istersin. o kal deme der, sen demek istersin. o aşktan bahsetme der, sen seviyorum demek istersin. o sana ümit vermek istemem der, sen bir ışık beklersin. o hareket vakti geldi sadece el salla der, sen el sallarsın.
aşkın haymatlos yanına bir gönderme bizi yaralayan sancılar ve sanrılar arasında sıkıştıran acıtan kaosa sürekleyen şarkı... bunu beğenenler bunu da beğendi (bkz: buralar soguk)
--spoiler--
is karası gibiyim o temiz ellerinde
dil yarası gibiyim o masum sözlerinde
kal deme hiç bunu benden isteme
sus bu gece bana aşktan sakın hiç bahsetme
dur bu gece bana dokunma beni delirtme
sana boşuna umut vermek istemem
--spoiler--
kilometrelerce yolu koşarak yaptıracak kadar katalizör etkisi olan şarkı. çok şey hissettir. garip bir aşk seni uzaklardan çağırınca saatlerce dinlersin...
uzak bir kentten umutsuz aşkınızı geride bırakıp ayrılırken bir el dahi sallamadığını bile bile dinlenen şarkı. olsun sen yine olduğun gibi kal benim için sakın üzülme.
emre aydın mümkünse sadece kendi sarkılarını söyle dedirten sarkıdır. nerde o his nerde o duygu diye sormazlar mı adama? olmamış işte. bu sarkı hep hüzünlü kalmalı gitmek zorunda olanların sessizliğiyle, bögürtülerden uzakta.
