Çocukluğumdan beri ağır bir bedene sahip oldum ve bedenimden daha ağır gelen bir utanma/çekinme duygusu taşıdım durdum.
Bazı zamanlar ruhum koşmak, bağırmak, zıplamak, toprağın üzerinde yuvarlanmak, yere yatıp gökyüzüne bakmak, yere yatıp yüzümü toprağa gömmek, insanlarla hayvanlarla boğuşmak; köpekler gibi eğlenmek oynamak istiyordu. Ama sanki bedenimin içine hapsolduğu için bir türlü bunları gerçekleştiremiyordu .
Öyle bir yerdeyim ki bağırmayana deli diyorlar, üzerindeki takım elbise değil diye çamur üzerinde süründürüp koşturuyorlar. Yatın kalkın sürünün haddi hesabı yok. Allah için 25 yaşında adamım, yemek yemek için girdiğimiz çadırda yemeği beklerken çocuklar gibi boğuşuyoruz da zaman zaman.
Ama öyle bir sıkışmış hissediyorum ki kendimi, öyle bir hapis hissediyorum ki asıl özgürlüğün sevdiklerimin yaninda olduğundan başka bir şey düşünemiyorum.
