ahmet altan ın bir deneme yazısı, tüyleri diken diken eden ve insanın yüzüne bir tokat gibi inen derin cümle.
Hem doğru hem de inanması güç
ihtimal vermediğimiz bir gerçek belki de.
Kendi kendime tekrar ediyorum defalarca,
hancer benim yara bende. hancer benim yara bende...
ve tekrar ettikçe tuhaf bir burukluk hissediyorum.
sanki göremediğim birisi okkalı bir tokat vuruyor yüzüme,
her tekrarda bir tokat...
bunca zaman farketmediğim gerçek bu muymuş?
gerçekten güldüğümü sandığım zamanlarda
aslında içimdeki hüznü mü perdeliyormuşum?.
hayatın çıkmazlarına karşı savurduğum hancerle aslında kendimi mi yaralamışım?
onca haykırdığım çığlıklar kimseye duyulmadan geri mi dönmüş?
üstüne yürüdüğüm o suretler, aynadaki aldanışlarım mıymış?
ve onca kanattıklarım meğer kendi diz kapaklarım mıymış?
kendimi kırılmaz bir kılıç sanarken savaş meydanında
ilk ölenlerden biriymişim meğer,
geçte olsa anlıyor insan sonunda ve tokat inmeye devam ediyor yüzüne defalarca
"...kendimizi, gerçek kiimliğimizi, bununla ilgili güçlü sezgilerimizi affedemiyor, unutamamanın öfkesiyle hançerleşerek kendi hapishanemizin duvarları oolan ruhumuzu yırtmaya uğraşıyorduk."
"hangimiz kendimiz olarak mutluyduk ki? onun için değğil miydi zaten bize kendimizi unutturanlara; aşka ve sanata hayran olmamız, onun için değil miydi zaten aşık olduklarımızı bir tanrı ya da tanrıça gibi görmemiz ve onların bir mucizeyi gerçekleştirdiklerine ve bizi değiştirdiklerine inanmamız?"
(bkz: içimizde bir yer)
(bkz: ahmet altan)
