Uzay muhtarının yanındayım. Bana meriçliğin nasıl yapılacağını öğretecekmiş. ilk başta kendisine önyargım vardı ama sevdim bu muhtarı sjsj. Kendime ait odamdayım..
Arada.. ayda: senede birkaç defa uğruyorum sözlüğe. Kart gelin misâli ana ocağımdaki eski sandukayı karıştırır gibi geziniyorum entryler arasında. Eski kokmuyorlar elbet ama yeni de değiller.
...
Birçok şey gibi düşüncelerin altında yatan tanımların da modasının değiştiğini anlıyorum. Gençliğimin heyecanında hayatıma temas eden gerçek kişilerin haricinde benliğimin içinde hazine odası gibi sakladığım bir mabed burası. Umutlarımın, hezeyanlarımın, ilk tecrübelerimin göğsümde zıpır-zıpır yarattığı hisler düşüveriyor aklıma. Ölüyü yâd edermiş gibi kalbimi acıtıyor bu hisler. Zira buralar eskiye özlemle baktığımdan değil benliğimin hatıralarında gezdiğimden önem kazanıyor. Asıl tanıma geliyorum; nerede olduğumu bazen ben de bilemiyorum.
Tıpkı benliğim gibi Yılların oradan oraya savurduğu bu vücudum bir yerlerde mabedini hazırlayıveriyor. Laf-ı güzaf: kâh oradayım, kâh buradayım.
Yataktayım, uzanıyorum. Bir yandan da sözlüğe göz gezdiriyorum. Ben yokken yaragi olan adam saldırısı olmuş yine, kaçırmışım. Geçenki saldırıda bana da sövmüştü. Şu işi kökten halledecek çözüm yok mudur hiç, evet.
