bildiğim kadarıyla tam hali aşağıdaki gibi olan; metin altıok şiiri;
" haksızlık etme
diyorum kendime;
onurlandırıldın da,
kınandın da sen.
kendini kül dolu
bir küpe gömdün.
tersyüz ettin
sevgini eskidikçe.
güzel günler yaşadın.
çiçeklerin oldu,
bir evin örneğin;
güneş gören,
dağlara dönük balkonu.
işte bu yüzden
ağlarım ben
kestaneler çatlarken.
sabahın buğusu
gözlerimi yaşartıyor,
boynuma dolanıyor
akşam zinciri.
dağlardır beni avutan.
söyleyin bana
gözünüzü kırpmadan;
sizce dönek midir zaman?
eşkıyalar dağları
anlayamazlar.
çünkü suçtur onları
dağlara çıkartan.
darasıdır suç oysa
yaşadığımız dünyanın.
dağlar sizi
pekmez ile kararım.
'öyle yaralıyım ki;
ölmem ben artık.'
ölmem ya kanarım,
kanarım seve seve.
haksızlık etmem
suya ekmeğe
hiç bir anahtar
dönmese de kilidimde.
bekliyorum kaç zamandır;
uykusuzum,sabırsızım.
başımı acıtıyor
geceleri yastığım.
dilim kurumuş
bir su yatağı,
katı sözcüklerle
dolu tozlu ağzım.
bakıyorum eski
fotoğraflara.
hafız burhan dinliyorum
taş plaklardan.
bir pencere çarpıyor
viran yüreğimde,
sıvalar dökülüyor
pervazından.
dörtnal giden
ürkek bir attan
düşüyorum de sanki,
takılı kalıyor
ayağım üzengiye.
sürükleniyorum
sırtüstü
çalılar,dikenler içinde.
mevsim kışa dönüyor,
hızar sesleri geliyor
dörtbir yandan.
odun taşıyor
yorgun kamyonlar.
kuşlar da gitti.
çiçekler gelecek bahara
tohum saçıyor.
ey benim umudumu
bölük bölük
eden hızarlar,
bu yıl da
kalıcıyım burda
verilmiş sözüm var.
bensiz yapamaz
lapa olur pirinç kar.
elimden tutmuş
sevecen gençliğim,
buzdan bir yolda
düşe kalka
yürümeyi öğretiyor
yeniden bana.
geçmiş deyince
sen geliyorsun aklıma.
sahi sen yaşadın mı;
var mıydın acaba?
yaşadık mı seninle
aynı zaman parçasında?
ama ellerin aklımda.
iri gözlerin,
sıcaklığın geceler boyu
ve aklığın aklımda.
senin ağzın tarçın kokardı,
benimki karanfil.
birbirine karışırdı
soluklarımız.
tek başınayız şimdi ikimiz.
bende karanfil,
sende tarçın kokusu
yapayalnız,kimsesiz.
ben seni yalansız
bahar gibi sevdim.
sevgi adınaydı
milis beraberliğimiz.
sabahtan akşama
günü tarar örerdik
ve kedileri
ikimizde çok severdik.
ikimiz de yıldız düşkünü;
bakmaya doyamazdık
gökyüzüne.
koynunda terli ferman
bir atlı geçerdi
samanyolundan,
kimsenin göremediği
kibrit çakımı bir an.
hiç unutmam;
adına sikke bastırırdı
aşk o zaman.
yani ay doğardı
tepelerin ardından.
güzel günlerimiz oldu,
gecelerimiz
ipek ve kılabtan.
omuzunda uzun saplı
eğri tırpan
ot biçmeye gidiyor
avurtları çökük
bir gölge adam.
karalar giyinmiş,
ölüm simgesi gibi
geçiyor sokaktan.
kulaklarım uğulduyor,
yapılar eğiliyor,
çinko damlar
daraltıyor gökyüzünü
alaca bir bulut
geliyor üstüme
yuvarlana yuvarlana
kurşundan bir köpekle.
haksızlık etme
diyorum kendime.
kılavuzun oldu rüzgar,
su gibi dostun.
eğer dumanlıysa
kavruk dağlar;
bil ki gülün ahı,
hançerin sapı var.
ey benim umudumu
bölük bölük
eden hızarlar,
oluklu hançer,
güle narh koyanlar;
şahmaranın başı için
payınıza düşen ne?
bir gün sorarlar."
