elinizin kolunuzun bolca çizilmesine neden olacak eylem. ceza sahasının küçük olmasından dolayı dibinize girip var gücüyle topa abanmaları da cabası... tabi o top bir de yüzünüze çarpar tadından yenmez.en az iki dakikada bir pozisyon olur yere atlamaktan göt yanaklarınız morarır. zor iştir. bulaşmamak lazım.
iyi bir takımın kalecisiyseniz harbiden can sıkan bir hadisedir. maç boyunca kaleye etkili gelen top sayısı bir elin parmaklarını geçmez siz ne kadar iyi kaleci olursanız olun kendinizi gösterme şansı elde edemezsiniz.
ta küçükken kalecilik yapmıştım diye ömür boyu halı saha kalecisi oldum. Ama alışınca güzelleşiyor. Oyun kurmak, defansa bağırıp çağırmak, gol yiyeceğini anladığın zaman 6 pasta hile yaparak faule maruz kalmış numarası yapmak güzel iş.
eğer bu işte iyiyseniz seve seve isteyeceğinizdir. tsubasa izleyip ilk bölümde wakabayashi'yi gördüğüm günden beridir kaleciyim maçlarda. karşı takım gol yedikçe kaleci değiştirip dengeleri taht kavgalarıyla sarsılırken, maç boyu kalede durmak keyif vermiştir hep bana. zevk meselesiyse demek ki.
uzaktan şutlarla alakalı pek derdi olmayan benim için pek problem olmayan olay. hatta kendimi o kadar kaptırdım ki nike kaleci eldiveni aldım. fakat kötü yanları da olabiliyor. mesela kaleciyken sakatlanmak gibi... (bkz: halı saha maçında sakatlanmak)
Takimin gol umudu olarak bir bok yiyemezseniz basiniza gelebilir bu. Bir seferinde bu yuzden bes dakkaligina kaleye gectigimde kalenin dibinden Hami gibi abanan bir ayi yuzunden elimin catladigi boktan bir durumdu.
Gol yiyince kaleci degisir ritueli olan maclar futboldaki sikenin ilk tohumlarinin atildigi yerlerdir.
kimi zaman zirve yapmaktır, halısahanın en karizmatik adamı, maçtan sonra en çok konuşulan adamı olmaktır, helal sana be kale laflarını duymaktır. kimi zamanda topa vurmayı bilmeyen defansın göbekli abilerinden o golde yenirmi be , çıkıp alsana abi laflarına tahammül etmektir. maçın kaderini onlar belirler vazgeçilmezlerdir.
eldivenlerimi, kaleci şortumu, dizliğimi, omuz ve dirsek korumalı kaleci formamı ve üstünede turkuaz fenerbahçe formasını giyerek yaptığım, yapmaya sanırım hayatımda ilk adımlarımı attığım günlerde başladığım, bir süre çim sahalarda ve şimdide halı sahalarda yaptığım eylem. Hayatımda en son ne zaman gol attım hatırlamıyorum. hani atmamış bile olabilirim. golü bırak ne zaman şut namına ayağımı salladığımı bile hatırlamıyorum. degaj ayrı tabi. Ama cücük kadar bir halı sahada, orta sahadan çekilen bir şutun , sana gelene kadar iki kişinin kafasından sırayla sekerek farklı yöne yönelmesi sonucu ters köşeye atlayacakken bir anlık refleksle kendini toparlayıp öbür köşeye giden topa atlayıp , halk tabiriyle havada asılı kalıp, onu doksandan çıkarmak ve sonrasında saha içi saha dışı herkesin ağzının açık kalıp hayran hayran seni tebrik etmesinin tadı anlatılamaz yaşanır. zaten şu satırlarda anlatayım derken sarfettiğim eforla bir top daha çıkarırdım sanırım.
