belli başlı kuramları, uygulamaları o minnacık elinin tersiyle iten bebektir.
ellerinin halı sayesinde kaşınmasını, yuvarlanınca ağzına, burnuna bir takım toz adedinde maddelerin kaçmasını istemiyor ve popo bölgesinin her temasında, "yine kıçı sağlama aldık" düşüncesini küçücük beyninde reddediyor, adeta ileriye emin adımlarla emekleyerek halı dışı zemine çıkıyor, anarşistliğinin gururuyla annesi ve babasının yüzlerine bakarak, "asıl büyüyünce görün siz beni" bakışı atıyordur.
tabii, parkenin de bir takım zararları yok mudur? vardır.
halı sayesinde kaşınan eller, parke zeminde acıyacak, daha gelişmekte olan dizler sertliğe teslim olarak moraracak, mazoşist bir yapıya bürünerek, ama hayat böyledir, acı çekmeye şimdiden başlayalım diyerek kendine gaz verecek, yüzünde gülücüklerle odayı boydan boya turlayacaktır.
seçimleri erken yapmak gerekir.
ne kadar erken, o kadar iyi.
böylesine abartmamak da önemlidir.
en nihayetinde insanların gözünde, "halı dururken parkede emekleyen anarşist bebek" olarak kalacaktır.
daha şimdiden farklılığa adım atmış bu kadar pesimist olmayın hayata iyimser bakın.ya parke dururken halıının üstünde emekleseydi. o zaman da militarist mi olacaktı.
koskoca halı dururken çekyatın önündeki bir karışlık açıklığa poposunu koyan çocuktur. alırsın halının ortasına koyarsın emekleye emekleye gider o küçük popoyu soğuk zemine yerleştirir. ısırılır ki o popo.
bilgisayar klavyesine salya akıtıp tüm parmakları ile vurduktan sonra ekranda oluşan değişimlere gülen küçük oğlumun arada emeklerken sergilediği duruştur.
annelik babalık neden kutsaldır biliyor musunuz? çünkü herkes çocuğunuzu ne kadar şirin olduğu, ne kadar sevimli, masum,afacan olduğu için severken sen onu çocuğun olduğu için, parçan olduğu için seversin.
çocuğu olan sözlük yazarları azınlıkta olduğu için ne tür bir anarşizmden bahsettiğim muhtemelen pek anlaşılmayacak ama ben yine de bahsetmek istiyorum canlar.
başkasının bebeği iken çok sevimli oluyorlar bu bebekler önce onu söyleyeyim ama kendi çocuğunuz olduğunda olay değişiyor farklılaşıyor. misal yeğenini kucağına aldığında hele de bi agucuk falan yapıp gülüyorsa ilk gördüğün kızla/erkekle yıldırım nikahını basasın geliyor aynısından bi tane de senin olsun diye. böyle annelerinin saçlarını örüp kurdela taktığı, sarıların, kırmızıların en güzel tonlarıyla giydirdiği minicik minicik melekleri görünce niye benim yok diyorsun. koşarak kucaklarına zıpladıkları anne-babalarına annecim-babbaccımm diye sarıldıklarını gördüğünde kucağının neden boş olduğunu düşünüyorsun.
ama gel gör ki olay öyle değil arkadaşım. o senin gördüğün melek var ya daha sen gelmeden 10 dakika önce defalarca geri getirip halının üstüne koymama rağmen yine gitti parkenin üzerinde emekledi. hatta arada bir yüzünü parkeye dayayp yattı. onu da boşver yaladı resmen parkeyi. evet baya bildiğin dilini çıkarıp şlop şlop yaladı. ondan önce de onlarca oyuncağı olmasına rağmen hepsini bıraktı ve gitti tv sehpasının altındaki kabloları oyuncak yaptı. evde ne kadar çekmece varsa hepsini buldu ve döktü(gerçi bu sayede daha önce kaybolan evlilik cüzdanımızı bulduk).
tüm bunları geçtim, yemek yemek bu kadar mı nefret edilecek bir şey kardeşim? yedirmeye çalıştığım mama midesinden çok üstüne başına gitti. o meleğin ağzına iki lokma koyabilmek için girdiğim kılıklara lisede girseydim şu an oskar'ı alan ilk türk ben olurdum.
ya uyumak? uykuya karşı verdiği mücadeleyi görsen o uyuduktan sonra kıyamet kopacak sanırsın. yarım saattir 2 kişi kundağında sallıyoruz, az önce uyudu.
pişman mısın diye sordu sanki biri, yürü git leayn, saçmalama. ben bebekleri görünce kafesteki kanaryayı sever gibi ''ayy şokk şirin, yerim ben seni'' falan diye yapmacıklığın dibine vuran eksik hayatlara yeni ufuklar sunmaya çalışıyorum. arkadaşına doğum gününde midilli alındı diye babasına at aldıran eşşekleri şimdiden uyarıyorum ki yarın öbür gün bi katır eklemesinler nüfusumuza. yoksa ben çocuğumu uyuduğunda bile özlüyorum.
