''yüce dağ başı'' diye başlayan dokunaklı türkü. halı dokumak deyip geçerler, başlığına bile yazmazlar. ne zahmetlidir o iş, ne zordur o iş. bir ipin üzerinde binlerce ilmik ve iklimden habersiz yüzlerde gri bir hüzün...
onun adı annelik, dizlerini kırıp elleri nasırlaşıncaya kadar hayatı ve umutlarını dokumak onun adı. bilir misiniz anneler önce hayatı dokurlar sonra sıra halıya gelir. bilir misiniz evvela renkli ipler taraklanır daha sonra renksiz ipler. ne acayip bir şey, insanın kendi canından öte yaşaması. önce renklerini dokumak, bu anlatılmaz bir şey. bu bu başka bir şey, çocukluğumun en güzel hatırası. annemden nefes alarak kalan en masum fotoğraf...
sadece basıp geçersin üzerine, kimi zaman hayvanlğımız tutar ayakkabıyla çiğneriz. ben mi? asla! sigaramı yarısında söndürürüm halıya ayakkabıyla basmam! annemin elleridir onun üzerinde duran, insan annesinin ellerine ayakkabıyla basar mı hiç. aksine çevremde kimseler yokken eğilir öperim o halıları.
anne ellerinden öpüyorum...
uyandığında anneni ara ve halıya ayakkabıyla basma canım.
