insana aynı anda 8273648 tane duyguyu yaşatabilen bir şarkı. mesela içimde bir his var ki sadece oyun oynayan minik kedi-köpek yavrularını izlerken ortaya çıkıyor. ben o hisse "saftirik hayvanların minik patilerinin masumiyeti" diyorum. kalbimi gıdıklıyor genellikle bu duygu. bu şarkının nakaratı da bende bu derece güçlü bir etki yaratıyor. son iki günde belki 30 kere dinlemişimdir. döngüye aldım ve arka planda çalıp duruyor.
yine bir leonard cohen parçası ve yine bir cover; bu kez erken ölümüyle müziğine hayran kişiler için büyük bir kayıp olan jeff buckley'den...
her dinleyişte iki kez lanet okuyor insan.
biri, cohen'e; parçanın yaratıcısı(!) olduğu için.
diğeri eşsiz yorumu ile bambaşka bir hava katan buckley'e; onun yerine onlarca kötülük timsali insanın ölmesi gerekirken(?) erkenden bizi terk ettiği için.
kafam bozuk olduğunda, ağlayamadığımda, umutsuz kaldığımda, kahkahalarımda, üşümeye başladığımda, sessizliğe gömüldüğümde ve en çok da uykuya yenik düştüğümde...
