halil amcaydı o. sahile inip denizden yeni çektiği ağlarından çıkardığı balıklara baktığımız, kayığı kıyıya çekerken bir tarafa yılmaz'la kendisinin diğer tarafa o sırada kim sahildeyse onların geçtiği, yüzme bilmeyen balıkçı mı olur geyiklerimizin baş kahramanıydı o. mezitli belediyesinde çalışır, kıt kanaat bütçesine ek gelir olsun diye de oğlu yılmaz ya da eşi rahime teyzeyle balığa çıkardı. ilk kez onun ağlarında görmüştüm pek çok balığı. çupralar, kefaller, turnalar, sokarlar, kubbesler, halililer, levrekler, dil balıkları, sargozlar...
urfalıydı halil amca, viranşehirliydi. kan davasından hapiste yatmış, sonra çocukları gülay, yılmaz, ümit bu davanın tarafları olmasın diye mersin'e gelmişti. ben tanıdığımıda mersine geleli yıllar olmuştu. yılmaz benim, gülay'la ümit melikelerin arkadaşıydı. yazın sahilde, balıkta, kışın evlerde süren yakın arkadaşlıkların aktörleriydik hepimiz.
halil amcaya "yaşlı" derlerdi yılmazlar garibimize giderdi. kurban bayramlarında mahallede kurban keseceklerin kurbanlarını da keserdi halil amca; becerikli adamdı yani. en büyük zaafı oğlu yılmaz'dı. yılmaz'ı köprünün ordan askere uğurladığımız gün rahime teyze ağlamamış o ağlamıştı hüngür hüngür; duygusal adamdı halil amca.
adana depreminde herkes gibi sahilde yatıyordu halil amcalar da. yılmaz babamın yanına gidelim demiş, sonra sahilde başı bağlı birini dürtmeye başlamıştı. ne olduğunu anlamaya çalışırken halil amca dönüvermiş, başında eşarbı, yüzünde bıyığıyla şoka sokmuştu bizi. o gece yılmaz'dan öğrenmiştim; halil amca başına bişey takmadan uyuyamıyordu. garip adamdı halil amca.
bugün sabah fuat aradı; cumartesiden beri sana ulaşmaya çalışıyorum dedi. hayırdır demeye kalmadan verdi haberi; halil amca öldü dedi. cumartesi gecesi vefat etti, ambulansla urfa'ya götürdüler dedi. bişeyler eksildi içimden, mersin'e gittiğimde sahilde karşılaşmalarımız, balık dönüşü kayığı kıyıya çekişlerimiz, yılmazlarda halil amca'nın paketinden aşırdığımız sigaraları içişimiz düştü aklıma. içim burkuldu, yitirdiklerimizle beraber yitirmek duygusuna alışmamız gerektiğini farkettim halil amca'nın gidişiyle. ve çaresizlik duygusu çöktü üstüme. sonra söyleyebileceğim tek şey geldi aklıma:
