bugün halepçe katliamı'nın yıl dönümü ama aklımda, kalbimde tutmamın sebebi bu dönüm değil. halepçe'yi kalbimizden akan kanlarla beynimize yazdık biz, hiç unutmayacağız.
halepçe, insanlarla beraber insanlığın da öldüğü yer.
halepçe, bugün elma kokusundan nefret etmemizin sebebi.
çoğu çocuk ve kadın olmak üzere, yanarak ve zehirlenerek yaklaşık 6400 kişi öldü; yaklaşık 15000 kişi yaralandı ve orada çocuklar hala sakat doğuyorlar.
ölenlerin türk değil de kürt olması nedeniyle devamlı bir şekilde ajitasyonu yapılan katliam. katliamdan kaçan kürtlere yine türkiye kucak açıp saddam'dan kurtarmıştır. işte böyle de insani değerelere önem veren bir ülkedir türkiye ama nankörlük diz boyu tabi ki.
saddam'a yıkılarak işin içinden sıyrılması kolay olan acı katliam.
tabi böyle olacak, öbür türlü pek sevgili kürt kardeşlerimiz bm'nin, abd'nin, avrupa'nın kucağından inmek zorunda kalırdı. Bu da yüksek kürt devrimci ahlakına hiç sığmazdı.
bu hadiseden kısa bir süre önce kimyasal ali ve diğer baas yetkililerinin barzani ve şurekasıyla halay çekerken gösterildiği bir fotoğraf var.bence bu katliamda birinci dereceden sorumlu olanlar barzani ve abd'dir. abd, oradaki kürtleri ayaklandıkları taktirde yardım edeceğine dair ümitlendirdi, barzani için de belli oranda katledilmiş kürt hedefe giden yolda gözden çıkarılabilirdi. saddam'ın ise ne olduğu zaten belli. bu tür bir ayaklanmada nasıl tepki göstereceği de. tabi, sonradan barzani bu ölülerden fazlasıyla istifade etmiştir. her ne kadar o zamanlar dünya bu katliamı umursamasa da sonradan yeri zamanı geldiğinde kimyasal silahı kullanan saddam ve rejimine karşı mahkeme dosyaları önüne konulmuştur. keşke saddam, suçu iran'a atacağına ''ulan bu fabrikaları başta fransa olmak üzere ülkemde siz kurmadınız mı? savaş suçu işlediysek beraber işledik'' deseydi.
Bozulduğu zaman insandan daha büyük bir canavar olamaz.
Kimyasal gazlarla ciğerleri yanarak ölmüş bebekler. işte insanın aslında ne kadar da boş olumluluklar atfedilmiş bir yaratık olduğunu gösteren bir olaydır halepçe. Ama neyi kime gösteriyor ki? Canavara canavarlığını göstermekten başka bir şey değil halepçe.
insanlar bakıyor, üzülmüş gibi yapıyor sonra televizyonu açıp eğlence programı izlemeye devam ediyor. Kimisi bunlar kürt iyi olmuş demeye getiriyor, kimi kürtler aynı şeyi Türklere yapmanın hayaliyle yaşıyor, Ermeniler yüzlerce azeriyi bir gecede öldürüp bir milyon azerinin göç etmesine sebep olmuşken her yıl ermeni soykırımı anma etkinliğinde sessiz oturma eylemi yaparak ne kadar da derin hüzünler yaşadığını göstermeye çalışıyor. Oysa kimsenin üzüldüğü falan yok, bunların hiçbirisinin duygularla veya anladığımız anlamda 'insanlık' la bir ilgisi yok. Hepsi matematiksel olarak iyi hesaplanmış satranç hamlesi, fazlası değil. .
insan bu işte, bebekleri öldürenler, ölen bebekler üzerinden siyasi hesaplar yapanlar, sahte gözyaşları dökenler. Acıyı sadece yaşayan biliyor, gerisi rol yapıyor.
Ben mi? Ben bunları anlık acıyla içi yanarak yazan, bebekler için birkaç damla gözyaşı döktükten sonra duş alıp Bebek'te üç beş tur atmaya çıkacak biriyim. Masum değiliz, hepimiz aşağılık yaratıklarız işte.
--spoiler--
ELMA kokusunu sever misiniz?
Ya da şöyle sorayım. Hiç elma yerken aslında boğazınızda bir yanma hissettiniz mi? Hayır mı? O halde size bir olay anlatayım..
Bundan 24 yıl önce, 16 Mart 1988 sabahı, elma kokusuyla uyandı Halepçeliler. Sevinçle mutfağa yöneldiler önce. Kokunun mutfaktan gelmediğini görünce camlarını açtılar. Baktılar ki koku dışarıdan daha çok hissediliyor, hemen dışarı akın ettiler merak ve heyecanla. Çıktıklarında gördüler ki herkes aynı merak ve heyecanla dışarı çıkmış. Hızlı hızlı yürümeye başladılar; kokunun kaynağını aramaya başladılar. Gittikçe şiddetlendi elma kokusu. Ama bir yandan da derilerinde bir yanma hissettiler sanki. Aldırmadılar ve yürümeye devam ettiler. Bu sefer daha hızlı koşmaya başladı bir çoğu. Ancak zamanla o yanma gittikçe şiddetlendi. Koşuyorlardı; ama yanıyorlardı da. Bu sefer de dönüp eve doğru koşmaya başladılar. Yanma iyice artıyordu. Zamanla derilerinin morarmaya ve büzülmeye başladığını gördüler korkuyla. Bir an önce suya ulaşmalılardı. Kendilerini can havliyle suya attıklarında ise bedenleri kavruldu bu sefer, asit dolu bir havuza girmişler gibi. Artık ölmüşlerdi, ölümün nereden geldiğini anlayamadan. Yanarak ölmüşlerdi, üstelik ateşsiz ve dumansızdı buyanma çığlıklarla bağırışlarla çağırışlarla. Bir avuç kül oluvermişlerdi aniden, ne olduğunu anlayamadan
"Saçlarım tutuştu önce
Gözlerim yandı, kavruldu
Bir avuç kül oluverdim
Külüm havaya savruldu.
Kimyasal zehir öyle bir şeydir ki; vücudunuza temas ettiği anda yakar sizi, nefes almak için çırpınırsınız; alamazsınız. Deriniz büzülüp çürür. Yavaş yavaş, acı çeke çeke ölürsünüz. Öyle ki başınıza silah vurularak öldürülmeyi buna tercih edebilirsiniz.
Bu zehir de elma kokuluydu. Güzel kokulu zehir, Zekice planlanmış bir katliamdı. Hedeflerinde çocuklar vardı, geleceği hedeflemişlerdi..
En çok da çocuklar öldü Halepçede. Tıpkı diğer katliamlardaki gibi. yıllar sonra ülkelerine demokrasi getirecek olan o uzak memleketteki adamlar, kendi memleketlerindeki o diktatöre hediye etmişlerdi bu elma kokulu zehri. Ölmeden önce, ölürken, yanarken Halepçelilerin attıkları çığlıkları duyamadılar o özgürlükçü ve demokrat adamlar. Çünkü o sırada başka ülkelerde başka hayatları mahvetmekle meşgullerdi. Başka soykırım planları vardı.
Onlardı zaten, Hiroşimada küçük gözlü onlarca küçük çocukları yakan. Onlardı Vietnamda yüzlercesini, binlercesini katleden. Onlardı Ruandada 100 gün içinde 800 bin kişinin katledilmesini sessizce destekleyen. Duyamadılar o çığlıkları
Şimdi Halepçeli çocuklar el ele tutuşmuş Hiroşimalı, Ruandalı, Vietnamlı kardeşleriyle dünyaya barış mesajı veriyorlar, insanlığa sesleniyorlar:
Halepçede 16 mart 1988de insanlık nefessiz bırakıldı, yakıldı. Hatırlamak, anmak, onurumuzdur. insanlık için onurdur.
--spoiler--
Katliamın olduğu dönemde arap devletleri toplantı halindedir. Toplantidan sonra hiçbirinden tek bir ses çıkmaz. Hemen ertesinde ısrail sert bir açıklama yaparak halepçe'de yaşanan vahseti gündeme taşır. Müslüman susar yahudi konuşur. Neyseki tarih diye bir şey ve hafızamız var. Unutulmaz bunlar.
dersim, zilan, koçgiri gibi örnekleri tece hükümetince yapılan fakat kabul edilmeyen katliamlardan bazılarıdır. ülke değişse de kürdün cafası değişmemekte. yakın zaman önce roboski katliamı yapılmıştı. şimdi herşeyi unut gel de barışa imza at, güldürmeyin.
Masum insanların katledilmesidir, başbağlar, madımak, altınköprü, urumçi, patani, mynmar, gazze, soçi, srebsenitsa ve ismini sayamadığımız birçok insanlık dışı uygulamalar kadar alçakçadır, kaybedeni insanlık onurunu olmuştur.
