tecrübe ettiğim ve acısını taa en derinden hissettiğim acı olay. içimde o kadar çok şey var ki kelimelere dökemiyorum. bunu da zaten acımı bir nebze paylaşmak için yazıyorum.
erkek adamız ya, biraz dik durmamız lazım. taziye için gelenleri ağırlamamız, sürekli ağlayan kadınlarımızı teskin etmemiz lazım. içimizde fırtınalar koparken, mezarın başına gidip saatlerce halamıza içimi dökmek isterken yine de sabırlı olmamız lazım.
o illet hastalık geldi seni buldu ve sadece 55 yaşındayken kuş oldun uçtun gittin.
sen ki soğuk bi günde ölmeyeyim yakınlarım mezar başında üşür diye düşünürken, şu an erzurum soğuğu bizi yakıyor bir bilsen. içimiz dışımız yanıyor...
kocasını kaybettikten ve ardından gelini tarafından tekredildikten sonra kızıyla birlikte oğlundan ayrı yaşayan bir dul ise gelini onunla hiç görüşmüyorsa ve belki de bu acılar yüzünden kanser olup bağırsaklarını aldırmak zorunda kalmışsa bile üzen durumdur. 4 halam vardı biri gitti işte.
Altı yıl arayla iki kez yaşadığım tarifsiz üzücü durum. Üç yıl olmuş. Öbür dünyayı seçmen en haklı haksızlıktı. Kocaman hiç geçmeyecek pişmanlıklar var içimde. Neden yalnız bıraktım, neden sana bitki çayları almadım, neden uyuyamadığın zamanlar yanında kalmadım. Hep bir suçluluk duygusu... Bitmeyen keşkeler. Güne evden birine günaydın diyerek başladığımda, yine ev halkından birine iyi geceler dileyip uyuduğumda, gece uyanıp evde yalnız olmadığımı hatırlayıp huzur bulduğumda, hele bazen yalnız yediğim akşam yemeklerinde seni çok iyi anlıyorum ve içimde bitmesi mümkün olmayan suçluluk duygusu yine. Pişmanlık.
Halanın ölmesi demek çok özlemek demek... Babanız hayatta olduğu halde yetim gibi hissetmek demek. Ölümden korkmamak artık. Her an, iyi olup olmadığını merak etmek. Zamanın hafifletici etkisinin olmadığını anlamak demek.
Bileğimde senin el yazın senin ismin, içimdeki özleminden izinden daha kalıcı değil elbet. Yokluğun benim parçam.
Her gece daha çok yalvarıyorum; 'imdada yetişin rüyalar' diye ve çok geç ama her ne kadar kabul edemesem de her an çok iyi anlıyorum seni ve senin gibi gözlerini kapatıp dünyaya veda etmek isteyenleri... Canım halam, anneyarım, baba bütünüm, her şeyim.
üzücü olan durumdur. geçen sene haziran ayıydı. halam hastaydı ve evde yatıyordu. durumu gittikçe kötüye gidiyordu anlayacağınız. okuldan eve geldim. babam suskun, televizyon kapalı. annem halamın öldüğünü söyledi. inanamadım. o an güldüm şöyle bir. nasıl olur ya dedim. milleti güldürdü. kimseyle bir kavgası yoktu. herkes çok severdi. muhteşem biriydi. şok oldum. sonra cenaze evine gittik. malum cenaze evi. ağlayanlar, bayılanlar falan. sonra ben de tutamadım kendimi salıverdim. köpek gibi ağladım zırlaya zırlaya. hayatımda öyle ağladığımı hatırlamıyorum. yok hatta. bir yandan yaşanan onca anılar gözümün önüne geliyor. bir yandan annesiz kalan iki çocuğu... çok zor be. yürek dayanmıyor. ağladım, ağladım baya. sonra açıldım her neyse ertesi gün de babamı gördüm ağlarken, çaresiz. ilk defa görüyordum onu da öyle. daha önce dedem ve amcam ölmüştü. 10-15 sene oldu o kadar hatırlamıyorum ama babamı ilk defa bu kadar çaresiz görmüştüm işte. bayramlar hep sönük geçti, geçiyor. en çokta iki kuzene üzülüyorum. ah be hala. acelen neydi. neden bıraktın bizi be.
YAKINDA ÖLECEĞiNi BiLSEN BiLE O ÖLDÜKTEN SONRA ANLIYORSUN Ki, KENDiNi ONUN ÖLÜMÜNE HiÇ HAZIRLAMAMIŞSIN. HiÇ ÖLMEYECEKMiŞ GiBi GELiR YA BAZI iNSANLAR, SEN DE ÖYLEYDiN HALACIM, AYLARDIR ÖLÜM DÖŞEĞiNDE YATSAN BiLE... SENi O HALDE GÖRMEK NASIL CANIMI ACITIYORDU BiR BiLSEN... HÜKÜMET GiBi KADIN DERLER YA, iŞTE ÖYLE BiRiNi YATAKTA HAREKETSiZ YATARKEN GÖRMEK, ONUN ÇARESiZ BAKIŞLARINA MARUZ KALMAK VE HiÇBiR ŞEY YAPAMAMAK, ZOR OLSA DA YiNE GÜÇLÜ GÖRÜNMEYE ÇALIŞARAK ONA MORAL VERMEK NASIL BiR DUYGU, NASIL ACIMASIZ BiR DUYGU BU?!.. EVE GELEN MiSAFiRLERiN ÇOĞUNDAN NEFRET ETMEME RAĞMEN, SEN GELDiĞiNDE iÇiMi HER ZAMAN BiR HUZUR KAPLARDI. BiR GÜN MAKARNA SALATASI YAPMIŞTIM, NE ÇOK SEVMiŞTiN. "BUNUN ÇOK GÜZEL, DEĞiŞiK BiR TADI VAR." HASTALANDIĞINDA DA CANIN iSTEMiŞ, ANNEME DEMiŞSiN. AMA NE LANET BiR HASTALIKTI BU YAKALANDIĞIN HASTALIK, CANIN iSTEDiĞi HALDE BOĞAZINDAN GEÇMiYORDU. ŞiMDi BENiM BOĞAZIMDAN GEÇER Mi SANIYORSUN? ALIŞAMIYORUM HALACIM, KAPI ÇALDIĞINDA YiNE TORUNUNUN ELiNDEN TUTMUŞ, KARŞIMA ÇIKACAKSIN SANIYORUM. AMA eminim GiTTiĞiN YERDE DAHA HUZURLUSUNdur. nur içinde yat.
apartopar giderim o yağmurda taa kasımpaşaya, herkes toplanmış herkes yabancı eniştemin akrabaları, ölmesine sevinmiş gibiler "kurtuldu" derken, kim lan bu der gibi bakarlar yüzüme kapalı kadınlar kaçarken öteki odalara, aklıma onunla ilgili şeyler gelir aynı şeyden nefret edermişiz *, elime eski fotoğraflar tutuştururlar, alın bunları g.tünüze sokun diyesim gelir...
kimi zaman size annenizden yakın olmuştur sizi dinlemiştir sizinle oynamıştır ilgilenmiştir kendi çocuğundan ayırmamıştır hiçbir zaman...bir gece depremle gitmiştir hayatınızdan sizde o enkaz gibi darmadağın olmuşsunuzdur...*
insanin yakinlarindan birinin olmesi tarif edilemez bir duygu, bunu herkez biliyor. ancak sahsen bunu ilk dedemden, anneannemden, babaannemden beklerdim. halamin bunu yapmasi cok icime oturdu, bogazimda dugumlendi.
aniden gelir.(halanız 6 ay kanserle mücadele etse bile)hazırlıksız yakalar, bazı anlar istemeden kendizi buna hazırlasanız bile. siz ölümü ona ne kadar yakıştırmasanız da kaybedersiniz O'nu. isyan edersiniz; ''neden O,neden bu kadar erken?'' diye. pişmanlık olur hep içinizde, neden son bir kez daha göremedim diye,neden O'na sevdiği buzdolabı süslerinden almadım diye,neden daha çok vakit geçirmedim diye. belli bir zaman sonra kızarsınız kendinize,''halamla geçirdiğim anları unutuyor muyum?'' diye. işte unnutuğunuzu anladığınız an daha çok acı çekersiniz.
hastalık,halanızı zor tanınıcak bi hale getirse de onu hep iyi hatırlarsınız. ve her gece yatmadan önce bir dilekte bulunursunuz; ''lütfen yeşil gözlerin ve kıvırcık saçlarınla rüyama gel seni çok özledim hala'' diye.
