ara ara denk geldiğimiz ve mutlu olmaya neden olan anlardır.
benim yazacağım an, olay şudur:
dün iftar açmak için arkadaşlarla buluştuk ve iftar saatine bir saatten fazla olduğu için bir yerde* oturup zaman geçirmek istedik. lakin hepimiz niyetli olduğu için bir şey içmeden bir yerde boş boş oturmak da pek mantıklı gelmedi.. velhasıl bir kafeye oturduk ve 4 çay istedik çaylar öylece bekledi masadan kalkıp hesabı ödemeye gittiğimizde kafe çalışanları çayı beğenmediğimizi o yüzden mi içmediğimizi sordu biz de yok dedik ama niyetli olduğumuzu o yüzden içmediğimizi de söylemedik, çalışan ısrarla eğer beğenmediyseniz parasını almayalım diye ısrar edince biz de durumumuzu söyledik, niyetli olduğumuzu fakat boşuna masa işgal etmemek için 4 çay istediğimizi söyleyince kesinlikle para almayacaklarını istediğimiz zaman öylesine gelip oturabileceğimizi, bir şey istemek zorunda olmadığımızı falan söylediler daha sonra bizi güleryüzle iyi dileklerle yolcu ettiler. bu davranışları karşısında hepimiz çok memnun olduk. gerçekten hala iyi insanlar varmış.
ilk defa gittiğiniz, hiç bilmediğiniz bir memlekette adres sorduğunuzda, karşınıza çıkan ilk kişin, boşuna aramaya uğraşma ben seni iki dakika atayım oraya diyerek güzergâhı olmadığı halde sizi o adrese kadar bırakmasıdır. Hala iyi insanlar var der insan bir an içinden.
lise yıllarında bir resim hocamız vardı. aramız oldukça iyiydi. benim hem okuldaki ders durumumu, hem de ailevi durumumu iyi bilirdi. o zaman için açıkçası babamın beni üniversite sınavını kazanmak için dersaneye gönderme imkanı yoktu. gerçi hala yok da. hocam da bu durumu biliyordu. nasıl yaptığını ya da nereden bulduğunu bilmiyorum ama benim bir şekilde hiç bir ücret ödemeden dersaneye gitmeme vesile oldu. bugun iyi bir işim, evim ve arabam varsa, bu onun beni dersaneye göndermek için gösterdiği gayretler neticesinde oldu. teşekkürler hocam.
Ameliyat icin hastahaneye gidince yogunluktan tek kisilik oda olmamasi, yedeklere siraya girip 17. sirada olmam, idari katta bir sekilde yasi cok genc birisinin tek kisilik odada kalamayacagini ogrenen ve tek kisilik odada asil hakki olan bir hastanin odasini kimse teklif etmedigi halde bana verdigi an. Hala hatirladikca icim tarifsiz duygularla dolar.
Şu andır... Ben kötü biri değilim.. Asla da olmak istemiyorum... Yanlış kararlar vermek istemiyorum.. Safi kendi mutluluğumu düşünerek yaşayamam ki... Ona bir iyilik yaptım ... Ve Onu özgür bıraktım... Zaten hiç benim olmamıştı ki.. Bunu şimdi anladım...
