Bugün başımdan geçen bir olayla ilgili durumdur. Olayı anlatmadan önce bir kaç kelamım var. insanlar kendilerinin haklı çıkmasından ve ya haklı gibi görünmesinden çok mutlu olduklarını görüyorum. Hatta dünya savaşı çıkacak diyen birisi, savaş çıktığında bak hakli çıktım sevinci bile yaşayabilir. Herkes değil tabi, ancak bu örnekteki tipler var aramızda. Bugün kardeşim dediğim adam bana karşı bu tür bir sarsıntı yaşattı. Çay içiyorduk. Üç kişiydik. Ben bilimsel konulardan laf açtım, ardından gelişim gibi konulara geçiyorduk diğer arkadaşla, kardeşim dediğim adam lafa müslümanlıkla daldı. Sana müslümanlıkla ilgili 3 sorum var dedi. Bla bla bla verdi sorularını, yanıtladım. Ancak yanıtlarken türkçe olarak tanrı dedim allah yerine. Nerdeyse doğru cevapladın, ancak tanrı değil allah diyeceksin dedi. Burada tabi ki, büyütülecek bir sorun yok. Sorun şu ki, devamında kendisinin haklı olduğunu, benim yanlış düşündüğümü sœyleyerek kapattı konuyu. Suratında mutluluk, sırıtma ne biliyim işte egoistçe tavırlar işte. Bunları anlatmakta niyetim şu. Bir konu olduğunda birinin bana karşı çıkması aksine hoşuma gidiyor. Çünkü ona karşı kendi argümanlarımı sunarak bir bakıma beyin antrenmanı yapıyorum. Ama sırf ben haklıyım, ben ben ben diyen zatlardan bıktım. Sözlükten ricamdır, bana karşı çıkan olursa, sorun yok. Ama sırf haklılık ıspatı ise bana gelmesin öyle insanar. Ha tabi haklı çıka da bilir sonuçta. Ancak niyet, niyet o olmasın.
