bir boşluğun içinden hayat karmaşası içine düşen insan yolunu arayan bir gemici gibi yorgun,umutsuz fakat bir o kadarda güçlü ve metanetli.kendi seçemedigi bir anne,baba ve yine kendi seçemedigi bir ülke bir yaşam.sadece kabullenmekle yetinir bir yaşa kadar.
Öyle bir muamma öyle bir çelişkidir ki bu hayat sonunda Ölüm olmasına rağmen hayatta kalmak için öldürür,çalar,iftira atar insan.evet bir içgüdü olsa gerek yaşam isteği. Fakat bir şey tüm bu olan karmaşaya son vermek için yaratılmıştır adına Ölüm dediğimiz o gizemli kapı.
Çocuktum masum hayaller kadar tanırdım dünyayı hepimizin tanıdığı kadar.üç beş ağaç,kuşlar,deniz,hiç ölmeyecek ve her benim yanımda olacak anne babam kardeşlerim ve saklambaç oynadığım arkadaşlarım.her şey o kadar basitti ki acıktıgım zaman "anne acıktım" demem yeterliydi canım sıkıldığında hemen mahalleye iner saklambaç arkadaşlarımla oynardım.evet onlar benim saklambaç arkadaşlarımdı ve hayatımda ki en sadık arkadaşlarım onlardı Tabi o oyunda bile bir gerçek yatıyordu kendilerini saklamayı biliyorlardı dostlarım sanki ilerisi için tecrübe edinircesıne her insanın sakladığı ikinci bir benligi vardır.
Evet o kadar basitti ki her şey o kadar kolay o kadar masum ve bir o kadar gerçek. O yıllar yani masumiyet ve bir bakıma saflık yılları.
Bir bisikleti vardı arkadaşımın mavi ben Ona deniz derdim çok nadir bana verirdi azcık dolaşır hemen geri getirirdim isterdim benimde bir bisikletim olsun evet oldu hemde masmavi fakat çok çok Uzun zaman sonra şimdi nerde mi? Kömürlükte öyle bana sen hala çocuksun ışte üzülme diye bakıyor.
Babamın işi gereği bulunduğumuz ili değiştirmek zorunda kaldık Tabi biraz daha büyümüştüm ben fakat ayrılık hemde ilk ayrılık yaş dinlemıyor üzüyor insanı.YUNUS DEMIŞ YA "Ölüm güzel ayrılık olmasa" mahallemden ayrılıyordum tüm çocukluğumu evimin önündeki incir ağacının dalına aşmıştım beni yıllarca sırtında taşıyan o güzel ağaca.bakkal mesut amcayı,camimizin imamı bana elif b yi öğreten resul dedeyi ve dahada önemlisi saklambaç arkadaşlarımı. Çok üzülmüştüm giderken Tabi zamanla alışıyor insan zamanla,zamanla Yanlızlasıyor da.
Lise yıllarında bir kaç gerçekle daha yüzleşmeye başlamıştım en başta anne ve babam hep benimle olmayacaktı bunu acı bir tecrübe ile öğrendim ve saklambaç arkadaşlarım onlarlada o eski samimiyetim olmayacaktı çünkü onlar büyümüş farklı renklere bürünmüşlerdi.
Uzun yıllar sonra öğrendim bir gerçeği hani aradığım o gerçek bu karmaşaya,tauna,sefil sanatlarlıga,manasız gidişe bir anlam katacak gerçeğe. Hakikat demine.hakikat demi ki çoğu arifin tastiği ile maddeden sıyrılıp,zamandan kurtulup gerçeğe ulaştığımız andır.hakikat deminde çocuk olmak,hakikat dedimde bir an yakalamak,hakikat deminde hakka ulaşmak.
