ilk unutus dunyaya gelisle baslar. ruhlar aleminde Rabbe verilen soz unutulmustur. hatirladikca yeniden ona yonelir insan.
diger yandan unutmak yada hic bilmemenin bazen sans oldugu gercegi icin
(bkz: ignorance is bliss) ya da (bkz: paradise lost)
unutmadık mı? özel yaşantımızı değil halkımızın çektiklerini diyorum!!! unutmadık mı? doğu köylerinde kurşuna dizilen, işkence gören masum çocukları, öğretmenleri, kadınları yani halkımızı unutmadık mı?
bahmini,efeler mezrasını,yazıören,hisar,ikiyaka,derebaşı köyünü,pervari mezrasını...nicelerini unutmadık mı?
verdiğimiz günlük tepkilerle olmaz bu! olmadı zaten...batı bile " iki üç gün sonra unuturlar!" diyecek kadar küçük görürken bizi şehit verince birlik olmakla olmaz bu! nerde kaldı fransız boykotu nerde kaldı italyan mallarına boykot? yine unutmuşuz tabi ya!!! şimdi sırada ne var ırak mallarına boykot mu? rte hala ihracat boykotundan bahsederken, ingilizlerle anlaşmaya çalışırken, milli sınırlarımız içinde bağımsız kararlar veremediğimizi görürken; unutmak belki de en iyi çözüm olacaktır yoksa bu hükümetin yaptıklarını düşünerek yatağa girilmez!!! sonuçta evet sakat bir hafızamız var. malul, aceze ve melul...
unutmaya mahkumuz unutmak insana bahşedilmiş büyük bir lütüftur aslında. unutamasaydık hayat çok uzun sürmezdi. manitanın koyduğu tekmenin acısı, babanın tokadı, arkadaşının yüzüne çarptığı ağır söz, kendinden utandığın herhangi bir an vs vs.
insan unutabildiği için huzurlu olabilir anlamındaki bir atasözü.
Çünkü her acı ilk anda ki kadar can yaksaydı, insan rahat nefes bile alamaz ve de yaşayamazdı.
Evet insan unutur. Bu onun hem laneti hem de hediyesidir.
