bu çocuk kimdir? sen, ben, o, hepimiz aslında. kim yaşamadı ki bu acı durumu? 5 günlük sıkıcı okulun ardından cumartesi ve pazar denilen o muhteşem günleri iple çekerdik hatta cumartesi günü öğlene kadar uyumak hayallerimizi süslerdi lakin cumartesi günün sabahın köründe anne uyandırmasıyla zar zor uyanılan uykudan apar topar zorla giyindirilip pikniğe götürülürdük. dere kenarında bir sürü teyze, amca ile oturulur, şansınız varsa birkaç akran ile top oynanırdı. haftasonu için yapılan tüm planlar suya düşer ve bir dahaki haftasonu beklenirdi...
eğer yaşıt kuzenleriniz ve bilimum sevdiğiniz akrabalarınız ordaysa haftasonlarının en büyük zevkidir. piknikte yemek bahane, muhabbet şahanedir. ortada sıçan oynamaksa paha biçilemez.
kendi ailesiyle zorla pikniğe götürülen bu çocuk mahalleden arkadaşının ailesinin pikniğine gitmek için can atar. mahallenin bütün çocukları bu çapraz yamanma halindeyken konu kendi ailesinin pikniği olunca neden mızıkçılık yapar peki? çünkü diğer pikniklerde başka babaların biralarından birkaç yudum aşırma şansı vardır kendi anne babası görmeden. artık şişelerin dibinde kalıp ısındığı için bırakılan biralar mı olur votka şişesinden çekilen fırtlar mı allah ne verdiyse...
doğayla içli dışlı olmayı sevmeyen bir çocuk için azaptır. nefret edersin kuştan, böcekten,cücükten zaten. *hele etrafında ''aboreyyy pikniğe geldik yauwww kalkın koşalım,delirelim'' tarzı insanlar varsa. ip atlamaktan, top oynamaktan hiç zevk almıyorsan o gün hiç çekilmez. halbuki çocuk evinde tatil kitaplarını okumak falan ister evinde. pikniğin sonunda mutsuz depresif bir manyak olarak eve döner.yatar. uyur.
çocuk değil ergendir aslında. çocukken havalara zıplardık piknik denince. çok eğleneceğimiz bir aktiviteydi bizim için. zaman ilerleyip, yaş büyüyünce, o yaramaz çocuk havadan nem kapan bir ergene dönüşünce gına gelirdi hafta sonu bütün sülalenin veya eşin, dostun beraber olduğu pikniklerden. ergen, hafta sonu arkadaşlarıyla takılmak, arkadaşlarının hafta sonu aktivitelerine dahil olmak isterdi. kimi zaman kızlı erkekli eğlencelere, kimi zaman 31 partilerine katılmak isterdi deli gönlü. fakat ebeveynler katiyen karşıydı bu düşünceye. zaten sadece hafta sonu biraraya gelebiliyordu aile onlara göre, hafta boyu birlikte olduğun arkadaşlarınla ne yapacaktın ki? hem açık hava, mangal, bir nehir veya deniz kenarı... ooo, bundan iyisi olamazdı zaten. ergen yine de şansını bir iki yoklardı ama nafile, sonuç olarak giderdi o pikniğe. bundan kötüsü de birlikte pikniğe giden insanlar içerisinde akranı olmamasıdır çocuğun. allah'tan düşmanıma dilemem.
hayatın feleğinden geçmiş çocuktur.
zaten ailenin seni artık çocuk olarak görmemeye başlaması, insanın ömrünün yarısını almaktadır. yani yarım ömür gidersin o pikniğe.
