6 yaşlarında iken beni kızdıran benden büyük bir çocuğa "kendiliğimden" söylediğim sözdür. herhalde bu küfürü mahalleli büyüklerden öğrenmiştim. "pezevenk özkan"ı duyan çocuğun babası bu sözümü öyle sevmişti ki, "hadi bir daha söyle" diye beni teşvik etmişti. ben de durur muyum, bir iki defa daha aynı lafı söylemiştim. şimdi düşünüyorum da, ne biçim babaymış ?
