geçtiğimiz günlerde gördüğüm gençlik. güle güle bir hal oldum, hepsine sponsor olup kameralarla canlı yayın çekimleri yapmak isterdim bu silahlanmaya karşı ancak bütçem yetmedi.
diyorlar ki "teröristlere karşı bireysel silahlanan bilmem kaç milyon insan bulurum." içeriğinde diyor ki, bu arkadaşlar dedelerinden kalan tüftüfleri, babalarından kalan pompalıları alıp dağa çıkacak terörist avlayacaklarmış.
bizim mahallede de böyle bir oğlan vardı. yanılmıyorsam 5 sene önce askere giderken "inşallah doğuya verirler terörüst vurcam ben. kahrıman olcam ben, terürüst vurmayı çok seviyom ben." diye bağırıyordu. şanslı velet işte, askerliği denizliye çıktı. sordum annesine, her gün telefon açıp ağlıyormuş "annecim kurtar beni burdan." diye.
şimdi düşündüm de, doğuya gitseydi napardı kendisi? amerikan filmlerinde aniden rambo kesilen kahraman baba edasıyla bireysel silahlanıp dağa çıkacağını ve teröristlerle çarpışacağını düşünen gençlerimiz varmış bu ülkede. ölü bir gençlik. bir-iki sözün bir kaç film karesinin gazıyla hayatlarını boş uğraşlarla geçiriyorlar. yaşamalarının pek bir manası yok aslında, umarım en kısa zamanda bireysel silahlanıp eksi 20 derecedeki dağlara çıkarlar ve 30 senedir o dağlarda antreman yapan teröristlerle karşılaşırlar.
bakalım kaç tanesi o dağa çıkarken annemi isterim diye ağlayacak.
tam televizyon programı yapmalık bir olay "bakalıımmm. bu taarruzda ilk kim koşarak kaçacak."
yahu aslında komik bir durum gibi gözüksede ciddiye alınması gereken boyutlarıda var bakın babam diye söylemiyorum ** geçenlerde bana "eh artık isteyeyim şu devletten mermi alma hakkımı ne de olsa iç savaş çıkacak stok yapmaya başlayayım ben" demiş idi. ee bugün baktığımız zaman iç savaş çıkması için zeminde hazırlandı durun bakalım daha neler olcek.
