dakka nin bangladesin baskenti olmasi ve tanidigim bütün bangladeslilerin ipne pust deli it kopuk olmasi sebebiyle ulan acaba o dakka bu dakka* mi diye düsündügüm düsündükce icinden cikamadigim durumu anlatan söz.
(genellemelerin ustasiyim gözlerinin hastasiyim, bangladese selam olsun)
hacıları bilmem. ama deliler için yorum yapabilecek kadar kaçıklığım var şükür.
dakikada değil saniyede bulurlar.
daha ortaokulu ilk astığımız gün yüksel caddesindeki bir duvar kenarında arkadaşlarımla birlikte oturmuş simit yiyorken, o zamanların meşhur walkmanli delisinin yedi kişinin arasında beni seçerek kucağıma oturmaya çalışması uzunca bir zaman(lise bitene kadar) efsane gibi anlatılarak karizmamın yerlerde sürünmesine neden olmuştu.
o vahim günden yıllar sonra, lise son zamanı sokakta yürürken karşıdan gelen akli dengesi yerinde olmayan bir vatandaşın, ben kenara kaçtıkça üstüme gelmesi ve benim korkudan yanımdaki arkadaşın kucağına atlamam olayından tutun da, aradan yıllar geçmiş olmasına rağmen dolmuşta/otobüste yanımı boş görünce ön koltuktan fırlayıp koşaraktan en arka koltuğa yanıma oturan hafiften sıyırmış tipler de sanırım bende bir cevher görmüş olmalılar.
sırf bu yüzden işe gidip gelirken bu kaçık tiplerle daha fazla yüz göz olmayayım diye nihayet araba kullanmaya başladım. ama şimdi de şükür başka delilerim var. ben nerden bileydim kavşakta beni sıkıştıran yan arabadaki sürücüye(nasılsa duymaz mantığıyla)-öküz diye bağırdığımda, adamın dudak okumayı bileceğini?
