valla annem öldüğünde değil benim gülmem, yanımda birinin gülmesine dahi tahammül edemiyordum. siktr çekesim geliyordu. ve bu değil cenazenin olduğu zaman bayağı bir zaman aldı. bu anneme karşı duyduğum sevgi ve muhabbetten kaynaklanıyordu.
zamanında memleketten biri öldüğü zaman evde televizyon dahi açılmazdı. 3 gün sürerdi bu. ölen kişiye ve geridekilerinin acısını paylaşmaktı. bir nevi duyulan saygıydı.
ha bu kişi annesini sevmiyor mu veya herhangi bir muhabbeti saygısı yok mu? muhakkak ki vardır. bu onun bileceği ve kendisini bağlayacağı bir şey. ama biz de bundan hisse alırız. tabi herkesin fıtratı bir olmuyor. kimisi farklı belli ediyor kimisi daha farklı.
ben cenazede gülen kişiyi de, gülünmesini de hoş bulmuyorum. cenaze ve ölüm hiç komik şeyler değil. allah kimsenin başına vermesin.
ayıplamamak gerek, böyle şeyler insanın kendi savunma mekanizmaları gereğince "şoka girme" sonucu ne yaptıklarını bilmezler gayet doğaldır bu da.
sonra fark eder, bu da allah'ın insana verdiği çoook büyük bir korunma mekanizmasıdır.
yersiz tanımlara savlara gerek yok.
olan yine kemal ağabey'e olmuştur. "başbakan nasıl gözyaşı dökmüştü annesinin cenazesinde. o anne de bu anne değil mi?" demişti. yine sırtından hançerlendi.
