Naif bir kelime. Ne ağlamak kadar can yakıcı, ne de mutsuzluk kadar olumsuz. Sanki insanın en mutlu anında bile içinde bir yerlerde saklanıyor ve tekrar açığa çıkacağı anı bekliyor.
incinen bir hayalin yollarında yürürken, hangi dağda kaldığınızı bilmezsiniz...Hangi çölün tenhasına düştüğünüzü..
Ruhunuzda yankılanıp durur, ebedi dostunu arayan bir su perisinin sesi...
bakarsınız içinize sadece hüzün kalmıştır ondan size geriye...
hüzün olduğunda, tek başına ise zaten baş başa kalınan , üzücü bir olay sonucunda da topluca hüzün hakim diye bir cümle kurulduğunda bile, o buruklukla sanki tek başına mücadele ediyormuşsun gibi gelen his. öyle oluyor öyle de olmalı. hüzün demek bırakılan demek gibi. yani yarım kalmış gibi demeyeyim ama , sen varsın o yok , o var sen yoksun gibi. hep bir şeyler kalıyor yine de.
yüreğe bir kez girdi mi bir daha kolay kolay çıkmayan
hani bir ok bir mızrak gibi
ama saplandığı yerde kalan, çıkarsa öldüreceğini bildiği için içerde kalmayı tercih eden
aslında yokluğunda da kendini özleten garip bir duygudur.
Tanımlaması en zor duygulardan biri olup insanın içinden 'yalnızlığın bir diğer adıdır belki de ' demek geliyor.
gırgır, magazin, malayani işlerle tıka basa dolu bir dünyada hüzün hastalık değil bir mükafattır.
Bir hüzün hastalığıdır, şiir, devası,
gözlerine vurulmuş bir adamın
kağıdı sevmesidir.
Yorgun günlerin ardından aslında hep aynı yerde olduğunu anlarken,
Dahası sessiz ve derinden geçen ince birkaç kelime söylerken ,
Kendini kaybedersin..
Öyle bir kayıp olur ki bu ,özlemleriyle sevmek adlı bir masalın içinde yürüyen küçük bir çocuk gibi hissedersin..
Önemsenen bir kelimenin yada kelimeyi söylettirenin üzerimizdeki olumsuz etkisidir..
inanılası tek duygudur hüzün.
Tüm kudretini iliklerinizde hisseder, bastonunuza dahi uzanamayacak hâle getirir sizi.
Yabancı kılar tüm kan bağlarınıza ki bir aile kabristanınız bile vardır o yapraklarını dahî dökemeyen aklınızda...
