Kim bildiğimiz en eski epik şiir olan Gılgamış’ın dünyasına girerse, zamanda kaybolmuş bir dünyaya giriş yapar. Tuhaf tanrıları ve gelenekleri, o zamanki insanlar için tamamen normal olsa da, Gılgamış kültürü tarihsel hafızadan gerilemiştir ve geriye tespit edilebileceğimiz çok az şey kalmıştır. Bilim insanları, yarı tanrı olan mitolojik karakter Gılgamış’ın, Uruk’un tarihi 5. Kralından bahseden efsanelerden (örneğin 126 yıllık saltanatı ve insanüstü gücü gibi) türediğine inanıyorlar. Öte yandan Gılgamış, bütün diğer mitolojiler gibi, zamanın ötesinde yer alıyor.
Mitlerin, hem saf düşünce âleminin arketipleri hem de kendi dönemlerinin ürünleri olduğunu algılayabilmenin belki de tek yolu, yazıldıkları antik dillerinin derinliklerine inmekten geçmektedir. Gılgamış’ın durumunda ise bu, olağanüstü derecede uzun bir ömre sahip olmuş, yaklaşık MÖ 2800’den MS 100’e tarihlenen bir Mezopotamya dili olan Akadça’nın öğrenilmesi anlamına gelir.
Bu hikaye bir efsane de olabilir, ancak George Smith’in tutkun ve obsesif karakterini yansıtan bir hikayedir. Smith’in ve diğer birçok 19. yüzyıl akademisyeninin, defineciler ile mezar yağmacılarının, ve Londra Üniversitesi’nde çalışıp çabalayan modern bilim adamlarının çabaları sayesinde, şimdi Gılgamış’ı sadece Antik Akkad (orijinal dili) dilinde değil, aynı zamanda da Hammurabi Kanunları’nı yazıldığı Babil dilinde de dinleyebiliyoruz.
