Hayatı pembe gören insandır.
Bir kız çocuğu daha bir metreyken şunları duyarak büyüyor.
-oku, benim/bizim gibi olma.
-önce eline ekmeğini al, sonra evlen.
-işte okumazsan/çalışmazsan falanca filanca gibi olursun.
-kocanın eline bakma.
Bu cümleleri kuranlar daha çok çalışmayan bizden bir önceki nesil annelerimiz, ondan önceki nesiller anneanne ve babaannelerimiz. Hiçbirinin erkeklerle yarışma kaygısı güttüğünü sanmıyorum. Çünkü bu kadınlar hayatın bir döneminde belki ayrılmak istemiş ama maddi gücü olmadığı ve baba evine de sığamadığı için yapamamış ya da en iyi ihtimalle kocasından harçlık istemekten bıkmış; çocuğuna, sormadan bir şeyler almak isteyen kadınlar. O kadar uçmayın yani. Kim daha güçlü turnuvaları bazıları için hala çok lüks. Hayatın gerçekleri bambaşka. Çoğu kadın hayatımı tek başına idame ettirecek parayı kazansam yeter derdinde. Hangi pembe ütopya sizin yaşadığınız?
