Bu kadar beyaz, bu kadar saf olmamalıydı içim. Gülmemeliydim bu denli kahkahalarla. Gözlerimden damlayan yaşlar mutluluk gözyaşı olmamalıydı. Olmadı. Her gün büyürken üzüntülerim, birilerine yüklüyor olmak bu üzüntüleri, rahatlatıyordu beni. Şimdi kokuşmuş birkaç aşk düşüncesi, kahrolmuşlukla eş değer gülümsemeler, bir erkek boynu aradığım. Mührümü bırakmak için. Yok olmuşluğun mührü olmalı bu, evet evet kesinlikle. Yok olmuş bir aşkın hüzünle boğuştuğu yıllardan sonra şimdilerde ne aşk ne de hüzün... Başlı başına bir çürümüşlük.
Masum bakamıyorum etrafımdaki aşklara, saf ve temiz gülümsemelere. Kahrolası biraz sik biraz da amdan ibaret olmalıydı bütün yaşananlar. Bütün amaç bu olmalı. Kaldırılamaz, tanımlanamaz bir haz.
Tam 5 yıl önce belle de jour filminin güzel kadını gibiydim, öyle masumdum, böyle habersizdim herkeslerden. Varlığın içimi ve ruhumu doldururken hala masum kalabilmiştim. Şimdi ise eser yok, yok hiçbir şeyden. Bu dönümlerin bir yılı olmalı elbet, tam 5 yıl. Tam 5 yıl hata mı yoksa başarı mı olarak bile nitelendirmekten çekindiğim çöplüğe atılmış 5 yıl. Tam bugün.
Şimdi baktığım her göz, içime giren et parçasına dönüşüyor. O an bir eksikliğimi gideriyor ve gidiyor. Ruhumu teslim edip yok olmadan önce son defa masum bir bakışla noktalandırmayı düşünüyorum ancak masumiyet bir müze ismi olmaktan başka bir boka yaramıyor benim için.
5 yıl önce bugünü kutlarım. Sen sevmezsinya, şarabımla kutlarım. Tenine dokunduğun kadının, gözlerine aktığın kadının şimdilerde ne dokunulacak temiz bir teni kaldı, ne de gülen gözlerle bakılacak gözleri. Kutlu olsun bu ölüm balosu. Kutlu olsun 5 yıllık esaretin bedeli, Masumiyet.
