Yapraklar düşmede bilinmez nerden
Gökkubbede uzak bahçeler bozulmuş sanki
Yapraklar düşmede gönülsüz
Ve geceler ağır dünyamız kopmuş gibi yıldızlardan
Kaymada yalnızlığına
Hepimiz düşmedeyiz.Şu gördüğün el düşüyor
Nereye baksan hep o düşüş
Ama biri var ki bu düşenleri ellerinde tutuyor yumuşak ve sonsuz
doğanın aylar sürecek uykusuna cekilmek için hazırlık yaptığı dönemdir nasıl ilkbaharda insan sevinirse doganın canlanışına onun değerini bilememesinede hüzünlenir bilmeden düşünmeden nedenin anlayamadan öyle bir mevsim işte