en sevdiğimize bile, aman ipleri eline kaptırmayım diye bakıyorsak;
zerre kadar sevilecek biri yok mu diye geçiyor aklımdan. ve düşünüyorum bir kazık yediğimde tek tesellim: herkes çıkarına bakar, adamla çıkarlarımız çatıştı o'da kendini seçti haliyle, demek. ama sonra dönüyorum da kendime, ben niçin çıkarım birisi ile kesiştiğinde, kendimi seçmiyorum ki?
sonra sadece mahkeme diyorum, derinlerde bir yerlerde içime işlemiş bir gerçeklik. dejavu gibi, yaşamışım da sürekli aklımdan çıkmazmış gibi bir gerçeklik bu mahkeme. ne zaman olsa bir meylim engelliyor adeta ürkmüş benliğim.
ve diyorum elbet bu kadar haksızlığın olduğu yerde başıboş değil ne katiller ne şerefsizler nede senden kopardığı zerre ile için için avunan zavallılar. adaletsiz dünyanın adaleti için dahi inanıyorum yaradana. ve elimi açmış bekliyorum o günü, kurumuş dudaklarımı ferahlatan bir sadayla: zalimler için yaşasın cehennem!
