böyle bir yetiye sahip olmamaktır belki de. güvenme melekesinin eksikliğidir, ha? doğuştan gelen bir şeydir belki. ya da güveniyorsundur da, güvenin boşa çıkınca üzülmüyorsundur. insanlardan beklentin sıfırın altındadır. kendi kendine yetmeye çalışıyorsundur. kendi ayaklarının üstünde bir birey olarak var olmaya çalışıyorsundur. birkaç kere görmüşsündür belki, güvenin ne kadar boşa çıkarılabileceğini. ve belki de üzülmüşsündür ama belli etmemeye çalışmışsındır. zordur çünkü en güvendiğin kişilerin senin güvenini boşa çıkarması, bunu başkalarına anlatmak ise daha zordur. zira senin arkadaş seçimini yanlış yapmandan tut, sana acımalı gözlerle bakmaya kadar her türlü istenmeyen davranışı sergilerler insanlar, böyle bir şeyi duyduklarında.
her an temkinli davranmayı gerektirir. insanı öylesine yorar ki her kelimeyi, hareketi irdelemekten başka şey düşünecek hal kalmaz. eğer ki çok güvendiğiniz bir kişi tarafından sarsılmaya başlanan bir güvense koca bir boşluk alır yerini.
hep aklıma düşen şüphedir. gerçekten çok sinir bozucu bir his ama bu hisler doğru da çıkabiliyor. Ciddiye almamaya çalışsam da bu his içimde oluşuyorsa sevgi zamanla azalarak yerini duygusal açıdan duvar örmeye ve uzaklaşmaya bırakıyor. Normal bir insan olsam da içimde oluşan bu şüpheler beni bazen tedirgin ediyor. Ben şuna inanıyorum içimde bu his oluşup güçlenmeye devam ediyorsa Allah ileride olacak bir ayrılık durumuna karşı beni hazırlıyor diye düşünüyorum.
yok arkadas dogru duzgun guven veren bir insan da yok ki.
hadi ben guvenemiyorum paranoyagim diye kendimi suclayacagim yapabilsem ancak insanlarin guvensizlik isaretlerini boyle yorumlamak malliktan baska bir sey degil. polyanna olamiyorum olanlarin sonu da malum zaten. tedbir almak lazim, isaretleri gorup aksiyon almak lazim.
