bu zamanda insanların birbirlerine kolay kolay duyamadığı, veremediği bir duygu. bazen öyle biri çıkar ki karşınıza, size göre tam güvenilecek biridir. en çok yapılan hata da ona bir anda tüm inancınızla güvenmektir. sonra yaşadığınız her hayal kırıklığında çok daha fazla üzülürsünüz. onun için bir kişiye güvenmeden önce, ne kadar güvenilir bir tip olursa olsun, onunla uzun bir zaman geçirmek gerekir; çünkü zaman, herşeyi gösterir.
suya yüz üstü kendini hiç kasmadan bırakabilme duygusudur. dümdüz durursun, hiç kıpırdamayacağım dersin ve ileri doğru bırakırsın kendini. ya dizlerini bükersin ya ellerini korunmak ister gibi öne doğru tutarsın. "ne var sanki canın mı acıyacak, betona atmıyorsun ki kendini" dersin ama o güven duygusunu kazanman çok zor olur. insan böyle midir ki, öyle olsak her allahın günü kandırılır mıydık?
edit: başlığı ben açmadım ama sanırım iyi bir açılış oldu.
HAYATTAN NE ÖĞRENDiM?(mevlana)
--spoiler--
Sevmeyi öğrendim.
Sonra güvenmeyi...
Sonra da güvenin sevgiden daha kalıcı olduğunu,
sevginin güvenin sağlam zemini üzerine kurulduğunu öğrendim
--spoiler--
güven hassas mizanlar ile çevrili, çok alıngan, havadan nem kapan, gitti mi zor gelen, geldi mi de gitmesi ihtimali olan bir histir... güven sadeliklerin içinde kendini daha iyi gösterir, aşırılıklar ise onun kaybedilmesi risklerini doğurur. ve fıtraten her insanda var olandır. ve varlığından ziyade yokluğu aranandır. ve maddeselleşse domino taşı olacaktır ve sözlere değil, davranışlarla kazanılandır...
güven kırılması; etkisi çok zor geçen bir durumdur...bu iğrenç klişeyi kullanmak istemiyorum ama çok doğru bir örnek "bir cam bardağı kırın, sonra parçaları birbirine yapıştırın, hala o iz orada kalacaktır, bardak ayakta olabilir ama artık eskisi gibi durmayacaktır."
Güven duygusu nedir? karşı taraf herhangi bir garanti vermemesine rağmen zarar vermeyeceğine emin olma hissi..
Sadece insanın insana duyduğu güvenden bahsetmiyorum. Bi kedinin size alışınca yanınızda kaçmadan kulakları dikmeden rahatça uyumasını sağlayan şey de ne mesela ..yani sen ne kadar iyi tanıyabilirsin bilebilirsin ki fıtratı ruh denilen değişken bi şeyle dolu canlının hep aynı kalacağını sonra hayal kırıklığı olunca canına batmazmı o kırıklar. Şok olmaz mısın az önce emin olduğun şeyden şimdi hiçbir şekilde emin olmama ruh haline geçince. Nedir bi insandan emin olma kriterin kan bağı mı yıllardır tanımışlık mı yaşanmışlık mı sevgi mi saygı mı bunlar birine koşulsuz güvenmek için yeterli mi sence.
Ey ademoğlu hala akıllanmaz mısın yok senden başka sana yar! kendin bile kendini yarı yolda bırakırdı aynı bedenin içine hapsolmamış olsaydı emin ol. Demeye çalıştığım şey iki sevgilinin birbirine güvenip sonra onu terketmesi gibi bişey değil ordaki olay çok farklı sevgi biter yürümez vs. ben dünya üzerinde herhangi bir canlının kendi türü de dahil olmak üzere nasıl olur da diğerinin yanında güvende hissettiğini , karşı tarafın kendine zarar vermeden durabileceğini nasıl kestirebildiğini merak ediyorum. insanoğlu anlık gelişen olaylar durumunda yine bi anlık denilecek davranışlar sergiler ve bunun sonuçlarının telafisi olmayıp ve zaman geri alınamaz. Öyle bişey ki dönercide neden dönerin içine koymayın dediği halde patates koyduğunuz için bi anda gözü dönerek biri öldürebilir sizi. Öldürme işlemini yapan azılı bir katil ya da piskopat ruhlu biri olmayabilir bile işte korkunçluk bu noktada baş gösteriyo yani normal sıradan bir insanın bir anlık sinirle birini öldürebilme potansiyeli, bi anlık şehvet güdüsüyle birine tecavüz etmeye çalışması, bi anlık sahip olma güdüsüyle ona ait olmayan bişeyi çalıvermesi ..aslında bu bi anlık insanları hayatınızı alt üst eden insanların ta kendisiyken sizin de her an bu insanlardan biri olabilme ihtimaliniz insanlara kati surette güvenmemeniz gerçeğini bir kez daha hatırlatıyor. insanlarla bir arada ol ama insanlara kendini emanet etme teslim olma.
yalancıdır.
"güvenmek" diye bir şey yoktur,
tıpkı hayatta güvenilecek hiç kimsenin olmadığı gibi...
ve er ya da geç bunun farkına varırsınız.
çünkü herkes aldatır, mutlaka aldatır!
zaman geçtikçe azalabilen bir duygu. bakışların birbirinden kaçtığı, bedenlerin birbirine değip geçtiği, sözlerin uçtuğu, yazılanların unutulduğu, doğru olduğuna inanılan sözlere güvenerek girilen her yolun bir yalana çıkabildiği görüldükten sonra, yeni bir yerde, yeni bir yüze bakarken, ne kadar itiraf edemeseniz de tedirginliğinizi, fazlaca güvenmek isteseniz de, hep biraz temkinli olmaya çağırır insanı tecrübeler. herkesi kendiniz gibi bilmek artık neredeyse saflık olarak algılanırken ve gittikçe zorlaşıyorken, "sen yine de tedbirli ol" ya da "güvenmemeli hemen" benzeri cümleleri kulağınız artık daha çok işitirken, yavaş yavaş bir tedbirli olma halini giyinirsiniz üzerinize. canım yanabilir korkusu, sizi kendinizi bırakmaktan alıkoyar.
yine de güven duymaya meyilli bir yanınız varsa, üzerinizde iyi durmaz güvensizlik. güvenilmez havalarda kalın giyindiğiniz gibi üzerinize duygusal geçirgenliği olmayan bir zırh geçirilmiş halde, sürekli bir güven eksikliğiyle de çıkamazsınız insanların karşısına. gözlerine bakar, sözlerini dinler, belki ellerini tutarsınız. "güvenmeseydin keşke hemen" ya da "ben demiştim" sözlerini duymak olsa bile sonunda, bile isteye güvenirsiniz yine ve yeniden. güveniniz yerle bir olduğundaysa, artık yorulmuş kalbiniz yeni bir suçlu bulmaya yeltenemez, döner kendinde bulur suçu. "belki onlar değildi, bendim kendime bunu yapan" dersiniz nihayetinde... "belki de kendi hislerim hep beni yaralayan..."
