Bazı insanların hassasiyeti olur gürültüye. Kimi korkar, kimi ise Öylesine nefret eder ki yüksek seslerden, anında başına ağrılar girer sinirden.
Gürültü hassasiyeti olan birini düşün. kendi küçük dünyasındaki en büyük gürültüyü, kafasının içinde yaşayan birini. Dışardaki gürültüden bir şekilde kaçabiliyor, önüne geçip rahata erebiliyor da, kendi kafasındaki gürültüyü susturamıyor bir türlü. Ancak yine en nefret ettiği şey olan, başka bir gürültüyle bastırabiliyor kafasının içindekini...
istenmeyen her türlü ses. yani bu da demek ki gürültü öznel bir kavram. öznel demek kişiden kişiye değişen demek. yani müzik de bir gürültü olabilir. nasıl korna sesi ya da jet motoru sesi insanı rahatsız ediyorsa istenmeyen bir müzik de başkası için rahatsız edici olabilir.
en fenası ve kanımca en rezil edeni mide gurultusudur.(u'ların üstünde 2 nokta var)sessiz sedasız bi ortamda gayet cool bi biçimde deniz izlenirken otonom çalışan mide guruldamaya başlar..çok fena bişidir..
maltepe belediyesine bağlı ekipler maltepenin dört bir yanında gürültü kirliliği için ölçüm yapıyor. harika bir davranış sayın ali kılıç bu kadar duyarlı bir belediye görmedim sizden öncesinde.
birkaç gündür tepemde çatı aktaran işçiler, dışarda çevre düzenlemesi yapan iş makinalarının nedeniyle maruz kaldığım dehşet verici durumdur. ne okuduğumdan, ne uyuduğumdan birşey anlamış değilim. rüyamda birilerinin tepindiğini zannedip 'durun yapmayın yapmayın' sayıklamalarıyla uyandım kaylule uykumdan.hala o sesler... pat pat pat pat... o çivileri kafama çakıyorlar resmen.
Her zaman oturduğum yerde, tekli bej koltuğumda boş boş oturuyordum. Saat 3 civarıydı. Sırtım pencereye dönük olmasına rağmen havanın kapalı olduğunu anlayabiliyordum. Havanın kapalı olması odayı boğmuş, hafiften de canımı sıkmıştı.
içimdeki sıkıntıyı dağıtmak için bir şeyler yapmak istiyordum.
Karşımda eski beyaz bir dolap vardı.
Anlamsızca bakarken çocukluğumun bu dolapla geçtiğini fark ettim. Babam beni azarlarken, doğum günümü kutlarken hep bu dolap karşımdaydı. Eskileri düşündükçe sıkıntım git gide azaldı. Beynimde eski anılarım bir bir geçerken, aklıma eskiden yaptığım park gezintileri gelmiş olacak ki, içimde bir dışarı çıkma isteği oluştu.
Bej koltuğumdan doğrulurken, sol ayak bileğimde şiddetli bir ağrı hissettim. Çok dayanamadım ve koltuğa tekrar yığıldım.
Ağrının dinmesini bekledim. Bu sefer sağ ayağıma daha çok yük vererek doğruldum. Üstüme bir şey almadan, kapıyı yavaşça çektim ve asansörü beklemeye koyuldum. Üstümde bir ağırlık vardı. Belki ayağımdan, belki havadan belki de ruh halimden. Bunun bir sebebi olmalıydı. Ama bilmiyordum. Tek istediğim parkta biraz kafamı dinleyip rahatlamaktı.
Biraz yalpalayarak da olsa yürüyordum. Park, az ileride, griler arasından fışkırmaya çalışan yeşil gibiydi. Yeşile ulaşmak için adımlarımı sıklaştırdım. Hafif topuklu rugan ayakkabımın çıkardığı sesi gürültülü ve düzensiz nefes alışlarım izliyordu. Ayağımın ağrısını unutmak için, beynimi meşgul etmeliydim. Bu iki sesi bir ritme uydurmaya çalışmakla denedim bunu. Pek yetenekli olmadığımdan olacak ki, sürekli aynı ritmi oluşturmaktan öteye geçemedim. Yolumu kısaltmak için girdiğim bu maceradan nefes nefese ve bıkkın bir şekilde çıktım. Neyse ki parka ulaşmama bir iki adım kalmıştı. Adımlarımı sıklaştırdım ve nihayet o yeşile bastım.
Ayağımın ağrısı iyice atmıştı. Kendimi bir an önce bir banka atmak istedim. Karşıma çıkan ilk banka ellerimin de yardımıyla oturdum. Derin bir nefes aldım ve ayağımı hafifçe uzattım.
Hedefime ulaşmıştım. Zorlu bir yolculuk sonrası olmak istediğim yerdeydim. Biraz soluklandım. Ağaçlara göz gezdiriyordum. Bir tanesini gövdesinden itibaren süzmeye başladım. Yavaş yavaş yukarı çıktım. Ağacın yapraklarının arkasında bir inşaat görünüyordu. Bu beni rahatsız etti. Gözlerimi kaçırdım. Sadece yeşili görmek istiyordum. Yerdeki çimlere bakmaya başladım. Az ilerideki asfalt yolu görmemle biraz daha sıkıldım. Bu çarpık görüntüyü görmek istemiyordum. Tek çare, gözlerimi kapattım.
Hafif rüzgarda salınan yaprakların, kuşların sesini duymayı umarken, garip bir uğultu çalınıyordu kulağıma. Anlamlandıramadım. Dikkat kesildim. Bir süre sonra, bunun kuru bir şehir gürültüsü olduğunu fark ettim. Arka perdeden öyle sesler geliyordu ki... Siren sesleri, kamyonet, araba, otobüs sesleri kulağımı tırmalıyordu. Daha fazla dayanamadım. Sertçe yerimden kalktım. Ayağımın sızısına aldırış etmeden hızlı adımlarla eve doğru yürüdüm. istediği şey olmamış bir çocuk gibi sinirliydim. Gözlerim dolmuştu.
Eve gelir gelmez yaptığım ilk şey tüm pencereleri kapatmak oldu. Odama gelip bej koltuğuma oturdum. Gözlerimi kapattım. Eskiyi hayal ettim.
