eskiden, biz gençken diyeceğim, ancak o kadar zamanda geçmedi aradan...
eskiden, gönlümüz akınca birisine, hoşlanınca birisinden, yanyana yürürken elini tutardık hoşlandığımız kişinin. böyle başlardı ilişkilerimiz. ertesi sabah uyandığımızda dilediğimiz kadar rahat arayıp; sevgilim günaydın... diyebilirdik. çünkü bilirdik, sevgili olmuştuk artık. el ele tutuşmamız yeterliydi sevgili olmamız için.
şimdi ise, el ele tutuşmak, öpüşmek ve hatta sevişmek, sevgili olduğumuz anlamına gelmiyor yanımızdaki insanla. ertesi sabah uyanıp sevgilim diyemiyorsun koynunda uyandığın insana. gözlerine bakıyorsun ürkerek, o da bakıyor umursamadan.
